Τον Οκτώβριο του 1922 στην περιοχή της Χαλκίδας,
εγκατέστησαν στο κτίριο αυτό Μικρασιάτες πρόσφυγες.
Εδώ έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα,
ό,τι είχε απομείνει από τις ξεριζωμένες οικογένειες.
Η μία δίπλα στην άλλη διαχωρισμένες με μία κουρελού,
όπως έλεγαν οι παλιοί,
μέχρι να μοιραστούν οι κλήροι στα προσφυγικά χωριά ή συνοικίες.
ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟΝ
Η
ΑΡΕΘΟΥΣΑ
ΑΔΕΛΦΩΝ ΖΑΧΟΥ
ΚΑΙ
...............
Δ. ΔΑΘΟΥΡΖΙΛΑ
Αυτά γράφει στην δυσδιάκριτη μαρμάρινη επιγραφή
πάνω από την κεντρική είσοδο.
Κάποτε τα γράμματα ήταν ξεκάθαρα
"ΠΟΤΟΠΟΙΕΙΟΝ" - "ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟΝ"
Τώρα η Αρέθουσα στέκει σαν φάντασμα.
Ένα αρχιτεκτονικό και ιστορικό μνημείο
το οποίο θα μπορούσε να είναι εκθεσιακός πολυχώρος εκδηλώσεων.
Εδώ ήταν ο γενέθλιος τόπος της μητέρας.
Το έβλεπα πάντα με δέος και από μικρό παιδί ήθελα να το επισκεφθώ,
έχοντας στο μυαλό ιστορίες της προσφυγιάς.
Φοβήθηκα να μπω μέσα αλλά ήθελα πολύ.
Μπήκα διστακτικά και είδα με συγκίνηση ένα ερείπιο.
ΜΥΛΟΣ ΣΤΑΦΙΔΟΣ γράφει ψηλά στον τοίχο.
Απομεινάρι της αρχικής χρήσης του κτιρίου.
Τα παιχνιδίσματα του ήλιου, το φτερούγισμα των πουλιών
τα τριξίματα της σαρακοφαγωμένης σκεπής και η ερημιά,
δίνουν ακούσματα από το παρελθόν.
Ζωντανεύουν στη μνήμη τις διηγήσεις για την γενοκτονία.
Τον διωγμό από την πατρίδα και τα σπίτια τους...
Η ατμόσφαιρα είναι μυστηριακή.
Με λυπεί αφάνταστα να το βλέπω κάθε μέρα να καταρρέει.
Το υπαίθριο θέατρο "Ορέστης Μακρής" που βρίσκεται πίσω του,
θα είναι αυτόπτης μάρτυρας της κατάρρευσης.
Τότε αλήθεια....
....θα πονέσει η ψυχή μου.
Αν αφήνουμε την ιστορία μας να καταρρέει,
πού πάμε;
Ευχαριστώ.
Μην ξεχνάτε το κλικ στις εικόνες
εδώ είναι απαραίτητο.