Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Φύση...










...το μεγαλείο σου !!!



Ένας λαμπρός ήλιος άστραψε τα πάντα
κι ένα πολύχρωμο ημιστέφανο φώτισε το γκρίζο τ΄ ουρανού.
Μια σκάλα γαλήνια σε καλεί να την ανέβεις,
σαν παιδί σε παραμύθι.
 
Ομορφιά απίστευτη!!!
Γοητευτική.





Μη ξεχνάτε το κλίκ στις εικόνες.
Εδώ θα γεμίσετε χρώματα.





Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ψαράκια μικρά και μεγάλα.

Ας αρχίσω με  γαυράκια.

 Καθαρίζω .....   ..... το ψαράκι,
κόβω και το κεφαλάκι που λέγαμε όταν ήμασταν μικρά.


 Εδώ όμως συνεχίζουμε γιατί βγάζουμε και το κοκαλάκι.


 Δηλαδή φιλετάρουμε όπως λένε οι chef.


 Πρώτη εκδοχή, τηγανητός ο ανεπανάληπτος.


 Δεύτερη εκδοχή, ο υγιεινός.
Με φρέσκια ντομάτα σκορδάκι και πιπεριές.


Τρίτη ο μυρωδάτος.
Ρίγανη, λεμόνι, σκόρδο και πιπεριές.
-Όποιος έχει πολλές βάζει παντού-
Πάρτε όσο θέλετε από εδώ, γιατί ξέχασα να φωτογραφίσω το πιάτο.


Τέταρτη εκδοχή, ο μεζεκλής.
Ξιδάτος με σκόρδο και μαϊντανό ή δενδρολίβανο.


Πέμπτη,  ψητός με λεμόνι.
Αν υπάρχει δυνατότητα σε κάρβουνα ή κλιματσίδες.
Δεν προλαβαίνει να μπει στην πιατέλα
η οποία φιλοξενεί καρότα του κήπου.
Μην ακούσω σχόλια για το μέγεθος.


Πάμε σε μια γούνα που στεγνώνει με ρίγανη και αλάτι.


 Ψητή με τσίπουρο είναι όλα τα λεφτά.

Λαδάκι για να ξεκολλάνε εύκολα.


Και από τα μικρά στα μεγάλα.


Μπροστά στο τζάκι με παρέα και...


...τσιπούρα πάντα αλανιάρα.





Αγαπητέ VAD για σούπα θα σε παραπέμψω στον ΔΥΣΠΙΣΤΟ.








Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ιερά κειμήλια...*

...θεωρώ τις χειροπιαστές αναμνήσεις από το παρελθόν, 
που είδαμε στις τελευταίες αναρτήσεις.
Κειμήλια που αν παρατηρήσεις το καθένα χωριστά,
θα σου αποκαλύψουν πρόσωπα, 
γεγονότα, καινούρια μέρη, άλλες εποχές.
Αν σταθείς και αφουγκραστείς θα σου πουν ιστορίες γοητευτικές, 
τραγικές, λυπημένες, χαρούμενες, αστείες.

Το οδοιπορικό σ΄αυτές τις μνήμες δεν έχει τελειωμό.
Όμως θα σταματήσω εδώ,
αγγίζοντας με αγάπη κειμήλια που έλαβα,
όπως με αγάπη με αγκάλιασαν οι πονεμένοι αυτοί άνθρωποι.

 Τα πεθερικά μου.
Ο παππούς Θανάσης και η γιαγιά Παρασκευή.

 
 Έχω πάντα καλογυαλισμένο το μπακιρένιο καφεκούτι του παππού.
Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη για καφέ και ζάχαρη.
Το χρησιμοποιούσε ως το τέλος του
στην προετοιμασία του "γκαϊφέ" όπως έλεγε.


Τα καναπελίκια της πεθεράς μου και τα μαντιλάκια της.
Όταν μπήκαν οι πρόσφυγες στα σπίτια που τους έδωσε το κράτος 
έναντι κάποιας πληρωμής, ήταν άδεια.
Τα έντυσαν με τα απαραίτητα και τα στόλισαν με τον καλύτερα τρόπο.
Το μιντέρι - ο αυτοσχέδιος καναπές- ντύθηκε με τα καναπελίκια.
Ογδόντα ετών χειροποίητο κέντημα, αναλλοίωτο, ανεξίτηλο.
Τέσσερα κομμάτια, για το κάθισμα, την πλάτη και τα μπράτσα.
Ένα εργόχειρο του ΄28 με ΄29
για να θυμάσαι την 
γιαγιά Παρασκευή.
Έγραψε η γιαγιά στο καρτελάκι και τα έδωσε στην εγγόνα της το 1989.


Μαζί με την μαξιλάρα, κεντημένη στο χέρι.
Μαξιλάρα το έλεγε αφού ήταν ένα
μονοκόμματο μαξιλάρι για το ζευγάρι.
Έχει μήκος ένα μέτρο και κάτι.
Φανταστείτε τις συνήθειες εκείνης της εποχής.


 Τα στεφανολούλουδα και οι γιρλάντες όπως τα έλεγε,
που κράτησε μια ζωή και ήθελε να τα πάρει μαζί της.
Να πω την αμαρτία μου τα μισά της βάλαμε,
τα υπόλοιπα μοιραστήκαμε τα παιδιά της.
Θα τα δείτε πάνω στο νυφικό της φόρεμα.


Τον άγιο Νικόλα που στόλιζε το εικονοστάσι της μαζί με άλλες εικόνες
και τώρα στολίζει το σπίτι μου.


 Εδώ η μητέρα της, η προγιαγιά Νικολέτα.
Η Αρχόντισσα, όπως την ονομάζει ο άνδρας μου,
γιατί Αρχόντισσα ήταν...


... και η σαΐτα της.
Πόσων χρόνων, δεν ξέρω.



Δύο οικογένειες που έγιναν μία και ... φροντίζει να θυμάται.
Δύο οικογένειες που κατοικούσαν στην ίδια πατρίδα
και τώρα συγκατοικούν εδώ,
στην κορνίζα που έφτιαξε ο πεθερός μου,
ο παππούς Θανάσης.

Για κάποιους δεν έχουν νόημα και ενδιαφέρον όλα αυτά.
Όχι μόνο γιατί αφορούν ξένους προς αυτόν ανθρώπους,
αλλά και γιατί δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στα παλαιά αντικείμενα.
Εκείνα ίσως που δεν έχουν οικονομική αξία.
Για εμένα αυτά και εκείνα του παππού Γιάννη είναι ανεκτίμητα.
Έχουν ιστορία και πορεία μέσα στον χρόνο.
Τα κειμήλια αυτά είναι της οικογένειας,
αλλά σαν αυτά υπάρχουν δεκάδες άλλα ίδια,
όπως ίδια ήταν και η πατρίδα για πολλούς πρόσφυγες.
Θα μπορούσα να πω και να δείξω άλλα τόσα, μα δεν χρειάζεται.
Θυμήθηκα, συγκινήθηκα και μοιράστηκα αυτές τις μνήμες,
με όσους τιμούν τις ρίζες μας.
Μάζεψα και φύλαξα θησαυρούς των προγόνων μου.
Έχουν μεγάλη αξία για την οικογένειά μας.
Είναι η ιστορία μας, οι ρίζες μας
και είμαι υπερήφανη γι αυτές.


Σας ευχαριστώ.





Μην ξεχάσετε να μεγεθύνεται, 
έχουν ενδιαφέρον.






Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Ο παπά Νικόλας * *

Η συνέχεια της αφιέρωσης στην προσφυγιά
μας οδηγεί στον παπά Νικόλα.
Ο άνθρωπος αυτός σαν μορφή από γνωστό βιβλίο του Καζαντζάκη


 
οδήγησε το ποίμνιό του σαν μπουλούκι στην νέα πατρίδα.


Στην πρώτη εκκλησία που έστησαν, σε τούτη την παράγκα,
εναπόθεσαν τα ιερά που έφεραν μαζί τους.
Ευαγγέλια, δισκοπότηρα, εικόνες...


Αμέσως μετά η θεμελίωση...


...σιγά σιγά και με τα χρόνια το στήσιμο...


και το χτίσιμο της υπάρχουσας εκκλησίας στην νέα πατρίδα.


 Στην άλλη μεριά άφησαν τα σπίτια τους.


 Την πατρίδα που γεννήθηκαν
και αναφέρονταν σε αυτήν πάντα ως
"παλιά πατρίδα"


 Εγκαταστάθηκαν στην νέα, πάλι δίπλα στην θάλασσα.
Εδώ έφεραν μνήμες, οικογένειες, γνώσεις, ευγένεια,
πολιτισμό και αρχοντιά.







 Ψάχνοντας ρίζες και κλαδιά
αφιερώνω αυτό στην Υπατία την Αλεξανδρινή

Ένα προσκλητήριο γάμου του 1905.
Δεν ανήκει στην οικογένειά μου αλλά νομίζω αξίζει να το δούμε.





Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Αρέθουσα * * *

Τον Οκτώβριο του 1922 στην περιοχή της Χαλκίδας, 
εγκατέστησαν στο κτίριο αυτό Μικρασιάτες πρόσφυγες.


Εδώ έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα,
ό,τι είχε απομείνει από τις ξεριζωμένες οικογένειες.
Η μία δίπλα στην άλλη διαχωρισμένες με μία κουρελού, 
όπως έλεγαν οι παλιοί,
 μέχρι να μοιραστούν οι κλήροι στα προσφυγικά χωριά ή συνοικίες.


ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΠΟΙΕΙΟΝ
Η
ΑΡΕΘΟΥΣΑ
ΑΔΕΛΦΩΝ ΖΑΧΟΥ
ΚΑΙ
...............

 Δ. ΔΑΘΟΥΡΖΙΛΑ


Αυτά γράφει στην δυσδιάκριτη μαρμάρινη επιγραφή
πάνω από την κεντρική είσοδο.


 Κάποτε τα γράμματα ήταν ξεκάθαρα   
"ΠΟΤΟΠΟΙΕΙΟΝ" - "ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟΝ"


Τώρα η Αρέθουσα στέκει σαν φάντασμα.
Ένα αρχιτεκτονικό και ιστορικό μνημείο 
το οποίο θα μπορούσε να είναι εκθεσιακός πολυχώρος εκδηλώσεων.


Εδώ ήταν ο γενέθλιος τόπος της μητέρας.
Το έβλεπα πάντα με δέος και από μικρό παιδί ήθελα να το επισκεφθώ, 
έχοντας στο μυαλό ιστορίες της προσφυγιάς.


Φοβήθηκα να μπω μέσα αλλά ήθελα πολύ.


Μπήκα διστακτικά και είδα με συγκίνηση ένα ερείπιο.


ΜΥΛΟΣ  ΣΤΑΦΙΔΟΣ  γράφει ψηλά στον τοίχο.
Απομεινάρι της αρχικής χρήσης του κτιρίου.


Τα παιχνιδίσματα του ήλιου, το φτερούγισμα των πουλιών 
 τα τριξίματα της σαρακοφαγωμένης σκεπής και η ερημιά,


δίνουν ακούσματα από το παρελθόν.
Ζωντανεύουν στη μνήμη τις διηγήσεις για την γενοκτονία.
Τον διωγμό από την πατρίδα και τα σπίτια τους...
Η ατμόσφαιρα είναι μυστηριακή.


Με λυπεί αφάνταστα να το βλέπω κάθε μέρα να καταρρέει.


Το υπαίθριο θέατρο  "Ορέστης Μακρής" που βρίσκεται πίσω του,


θα είναι αυτόπτης μάρτυρας της κατάρρευσης.



Τότε αλήθεια....


....θα πονέσει η ψυχή μου.


Αν αφήνουμε την ιστορία μας να καταρρέει,
πού πάμε;







Η φωτό - κολάζ από τον φίλο ΔΥΣΠΙΣΤΟ.
Ευχαριστώ.

Μην ξεχνάτε το κλικ στις εικόνες
εδώ είναι απαραίτητο.