Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Που οδήγησε η γέφυρα.

 
Που με οδήγησε λοιπόν η γέφυρα;
Μετά τον Δήμο Ψαχνών στην κεντρική Εύβοια,
 παίρνουμε το δρόμο για την Δίρφυ.

  
Μέσα από το πράσινο και όσο πλησιάζουμε 
φαίνεται ακόμα πιο όμορφη αυτή η νότια πλευρά.

  
Και ξαφνικά κατάληψη
από ένα κοπάδι που βόσκει ελεύθερο.

  
 Μα τόσο χαριτωμένο.

  
Κοιτάζοντας πίσω τον βόρειο Ευβοϊκό.

  
Κοιτάζοντας εμπρός την κορυφή.

  
 Μία στροφή αποκαλύπτει.

Την ομορφιά του Αιγαίου.

  
Να το χαζεύεις 

  
Να το θαυμάζεις 
 
  
Από όλες τις οπτικές.

Και τούτα όμως αγέρωχα να κερδίζουν τη ματιά σου.

  
 Η βόρεια όψη της κορυφής.

Φλεβάρη μήνα.

  
Η επόμενη στροφή θα κρύψει τη θάλασσα.
Αν η ατμόσφαιρα ήταν πιο καθαρή, το θέαμα θα ήταν εκπληκτικό.

  
Κατηφορίζοντας 

  
Κοιτάξτε πως καμαρώνει για τα σκουλαρίκια της.

  
Στην πηγή του Αι Θανάση.

  
 Μια βόλτα στο δάσος.

  
Ένα μικρό ρυάκι.

  
Και ένα δεύτερο μεγαλύτερο...

  
...ενώνονται και εδώ αρχίζουν οι πηγές του Λήλα.


  
 Τώρα ξέρω πως είναι και η άλλη πλευρά.





Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Για το αγόρι του σπιτιού.

 Το παιδί μας πέρασε για δύο μέρες από το σπίτι. Πρίν έρθει μου είπε:
"Θα φτιάξεις το φαγητό που μου αρέσει;"
Πώς είναι δυνατόν να αρνηθείς τέτοια παραγγελία.
Όχι μόνο κους κους
που του αρέσει έφτιαξα, αλλά και το αγαπημένο του γλυκό.

Αθάνατες ελληνίδες μαμάδες.


 Πρίν πολλά χρόνια, όταν οι εκπομπές μαγειρικής ήταν μία, 
είδα μάλλον στο κρατικό κανάλι τότε,
μία κυρία στον Βόλο να φτιάχνει ένα γλυκό, 
που το ονόμαζε  "τρίγωνο"

Το έχω κάνει άπειρες φορές από τότε. 
Είναι εύκολο γλυκό ψυγείου, αρέσει σε όλους 
και είναι πολύ ωραίο χειμώνα καλοκαίρι.

Για την κρέμα χρειαζόμαστε
300 γρ στραγγιστό γιαούρτι
1 κουτί γάλα ζαχαρούχο,  χυμό ενός λεμονιού,
1 φακελάκι ζελατίνη σκόνη, (είναι μία κουταλιά σούπας)

Δύο πακέτα μπισκότα πτι μπερ.

Για την σως σοκολάτας θέλουμε:
1 ποτήρι νερό, 1 ποτήρι ζάχαρη, 1 κουταλιά μαργαρίνη,
1 φακελάκι άνθος βανίλιας, 2 κουταλιές κακάο.


Ανακατεύουμε καλά το γιαούρτι με το ζαχαρούχο, την ζελατίνη 
και το χυμό λεμονιού.
Ο χυμός λεμονιού εξαρτάται απο την προτίμηση στο ξυνό.
Το χαρακτηριστικό είναι ακριβώς αυτό το γλυκόξινο.
Αφήνουμε στο ψυγείο. 


Βάζουμε σε κατσαρόλα τα υλικά για την σως. Σε σιγανή φωτιά στην αρχή
και ανακατεύοντας συνεχώς φτιάχνουμε την επικάλυψη σοκολάτας. 
Όπως όταν κάνουμε κρέμα άνθος αραβοσίτου.


Όταν η κρέμα είναι έτοιμη και έχει σφίξει, 
ενώνουμε τα υλικά με όποιο τρόπο θέλουμε.
Η κυρία έστρωνε τα μπισκότα στο αλουμινόχαρτο όπως βλέπετε.
βάζοντας αρκετή κρέμα στο κέντρο.
Εγώ το στρώνω στο πυρέξ, όχι μόνο για ευκολία, 
αλλά μας αρέσει περισσότερο η αναλογία γεύσεων.
Μία σειρά μπισκότα, κρέμα και.....

 
πάλι μπισκότα. Η κυρία έκλεινε τα μπισκότα σχηματίζοντας πιραμίδα.
Σε αυτή την περίπτωση η κρέμα είναι λιγότερη.


Τα τύλιγε, μετά στο ψυγείο και αργότερα έβαζε την σως.


Αν στρώσουμε στο αλουμινόχαρτο μπορούμε να το βάλουμε 
και στην κατάψυξη. 
Όποτε θέλουμε φτιάχνουμε την δική του η κάποια άλλη σως της στιγμής 
και έχουμε έτοιμο γλυκό.


Αν στρώσουμε το γλυκό στο πυρέξ, βάζουμε την επικάλυψη αμέσως 
και μετά στο ψυγείο. Μία ώρα αργότερα σερβίρουμε.

Να πω εδώ ότι η σως γίνεται πολύ καλύτερη στην εμφάνιση.
Αλλά ο δαίμων και το κλέψιμο για να παρουσιάσω την άλλη εκδοχή 
έβαλαν το χεράκι τους. Βέβαια δεν πτοήθηκε κανείς. 
Το γλυκό εξαφανίστηκε μετά το φαγητό 
κι εγώ εισέπραξα μια μεγάλη αγκαλιά. 






Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ξεχωριστή μέρα.



Σήμερα που είχα μια ξεχωριστή μέρα, 
έλαβα από την   

αυτό το ξεχωριστό video.
Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Το καλύτερο τραγούδι στην καλύτερη εκτέλεση.

Ευχαριστώ για την όμορφη μέρα που είχα.



Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Που οδηγούν οι γέφυρες.


  
 Περνώντας πολλές φορές από δίπλα, βράδυ πάντα πηγαίνοντας 
για...κρασοκατάνυξη, χαζεύω ετούτη την παλιά και διατηρητέα γέφυρα.
Είπα μια φορά να την δώ με το φως της μέρας.


 Από κάτω είδα τις κολώνες στήριξης και τις θαύμασα.
Άσχετη βέβαια αλλά μου άρεσε που δεν είναι από σκέτο μπετόν.



Αφέθηκα στη ροή του Λήλαντα, που ξεκινάει από το όρος Δίρφυς 
και καταλήγει στον νότιο Ευβοϊκό.
Πάντα ήθελα να δω τις πηγές ενός ποταμού.

 
 Πίσω μου είδα τους δυό πύργους που ποτέ δεν είχα επισκεφτεί,
αν και φωτισμένοι, φαίνονται ακόμα και τη νύχτα  σε μεγάλη ακτίνα.


Ανέβηκα στο λόφο να τους δω από κοντά.
Δεν έγινε τόσα χρόνια, τι μου ήρθε τώρα;
Για κάποια πράγματα έρχεται η ώρα τους να γίνουν. 


Ανατολικά το Δ.Δ.των Φύλλων και στην κορυφή το Καστέλι.
Λέτε να έρθει και γι αυτό κάποτε η ώρα του;


Απέναντι ο άλλος, με τα περιστέρια στις επάλξεις, 
νομίζω λίγο μεγαλύτερος.
Δεν ξέρω αν έχουν όνομα, 
 πάντα τους ονομάζαμε "οι δυο πύργοι" 


 
Στο βάθος το Ληλάντιο πεδίο και κάτω αριστερά 
το γεφυράκι και ο Λήλας ποταμός.


 
Πάνω είδα τα τελευταία άνθη της αμυγδαλιάς
που σώθηκαν στα μέρη μας, αφού δεν χιόνισε.


Κάτω, μέσα στην βλάστηση που αρχίζει 
είδα πινελιές με χρώμα αγαπημένο.


 Μακριά είδα τη Δίρφυ χιονισμένη και πανέμορφη.


Μήπως η γέφυρα με οδηγήσει εκεί;
Μμμμ, νομίζω ήρθε η ώρα να τη δω από κοντά.





Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Πόρτα. Αρχή και τέλος.

 Οι παλιές ξύλινες πόρτες είναι αντικείμενα που μου αρέσουν 
και με συγκινούν πολύ.
 Δουλεμένες απλά ή με περίτεχνα σχέδια που μόνο η αγάπη 
και το μεράκι θα μπορούσε να αποδώσει.

Σε ξύλο, φυσικό υλικό, που τα παιχνιδίσματα των σχημάτων, 
των χρωμάτων και των αρωμάτων είναι μοναδικά,
σαν τις ανθρώπινες σχέσεις.
Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην αποτυπώσω σκέψεις πάνω σε αυτές, 
όπως μου αρέσει να κάνω.

Άλλο ένα κομμάτι από την συλλογή που έγινε πριν τρία χρόνια 
και οι σκέψεις που το δημιούργησαν.
Το κόσμημα είναι από έβενο με εγχάρακτες ασημένιες διακοσμήσεις, 
που έχουν τον συμβολισμό τους.

Βέβαια κόσμημα δεν θα το έλεγα, σκέψεις είπαμε, 
αφημένες σε ένα αντικείμενο.
Εδώ περισσότερο συμβολικά βαλμένες σε μία πόρτα.
Εκεί που αρχίζουν και τελειώνουν όλα.

 Το άνοιγμα του σπιτιού, της καρδιάς, και του νου.
Το πρώτο καλωσόρισμα και ο τελευταίος χαιρετισμός.
Συμβολικό και σημαντικό στοιχείο του σπιτιού και δικό μας.

Σκεφτείτε σε μία "είσοδο" τι στιγμές έχουμε ζήσει.
Στιγμές γεμάτες αγκαλιές, γεμάτες χαρά, λύπη. 
Στιγμές ελπίδας και απελπισίας, χωρισμού και αντάμωσης.
Όλα αυτά μπροστά σε μία πραγματική είσοδο 
ή στην είσοδο της καρδιάς.


-Πόσο ανοίγουμε τις καρδιές μας να δώσουμε το είναι μας, 
την εμπιστοσύνη μας, την φιλία μας, την αγάπη μας. 
Να ακουμπήσουμε κάπου.

-Πόσο ανοίγουμε το μυαλό μας να δει και να δεχτεί τους άλλους 
όπως είναι. Χωρίς να επιβάλλουμε αλλαγές και επιθυμίες.


-Πόσο αφήνουμε τις αισθήσεις μας να γευτούν τη ζωή 
με όλη την απλότητα και την μεγαλοσύνη της.


-Πόσο κλείνουμε την ψυχή μας σε τέσσερεις τοίχους. 
Στην απομόνωση της καθημερινότητας.

-Πόσο κλείνουμε τα μάτια του νου και της σκέψης στο ανοιχτό ορίζοντα. 
Μας τυφλώνει το φως.

-Πόσο κλείνουμε τα θέλω μέσα στα πρέπει και τα πρέπει μέσα στα θέλω. 
Πολύ μα πάρα πολύ.



Ας αφήσουμε πόρτες ανοιχτές στο σπίτι μας, 
στην ζωή μας, στην ψυχή μας.


Έτσι βλέπω το άνοιγμα της πόρτας της ζωής μας.
 Μια πόρτα δίχως κλειδί και αφημένη πάντα ανοιχτή.



Όπως έγινε στην μακέτα.


Όπως κάνω στην ζωή μου.
 Να καλοδέχεται  ό,τι,  όσο,  όποτε....



  

Μέρος ενός συνόλου κοσμημάτων με θέμα "το σπίτι μου" ως ιδέα.