Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Απομεινάρια του καλοκαιριού.


Σε τούτη την παραλία εφέτος μάζεψα τα περισσότερα κοχύλια.


 Ενθουσιασμένη πήρα πάρα πολλά,
αλλά με μια δεύτερη ματιά είδα ότι δεν άξιζαν όλα.



Διάλεξα και κράτησα τα καλύτερα.


Μερικά ακόμα βρήκα εδώ,

 όπου και το μεγαλύτερο αυτής τη συλλογής.




Εδώ όμως βρήκα το καμάρι μου















Εγώ καμαρώνω και πέστε ότι θέλετε.
Για τους δύτες δεν είναι σπουδαία κατάδυση στα 3-4 μ. 
Για εμένα είναι.
Εκεί που κολυμπούσα το καλοκαίρι,
το είδα με τα γυαλάκια στον βυθό.
Ζωντανό και με στρείδια κολλημένα επάνω του.
Πώς να το πιάσω..... αλλά και πώς να το αφήσω.
Το πείσμα με βοήθησε καθώς και μία κυρία σημαδούρα.
Έκανα βουτιές και το άγγιζα,
μα το λερωμένο κέλυφος με απέτρεπε να το πιάσω γερά.
Το άφηνα και ανέβαινα άπρακτη.
Η ...κυρία σημαδούρα κράτησε σημάδι
και βγήκα στην στεριά να βρω κάτι για βοήθεια.
Τελικά τίποτα δεν ήταν βολικό όσο τα χεράκια μου.
Ξαναγύρισα και μετά από μερικές προσπάθειες
έδωσα την χαριστική βολή.
Βούτηξα μία αποφασιστική και το έπιασα!!!
Είναι το καμάρι μου και μη γελάτε οι δύτες.
Κι αν δεν πιάνουμε ψάρια, μαζεύουμε κοχύλια.

Δύο  φίλοι   έδειξαν χιόνια από τα βόρεια.
Εγώ αύριο λέω να κάνω το τελευταίο μπάνιο της χρονιάς.





Για το χατήρι του ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ



Είχε δίκιο ο άνθρωπος.
Κοχύλι στο γκαζόν σαν τη μύγα μέσ΄το γάλα.





Για το χατήρι του Epicuros

 χωρίς Photoshop



Για την  Άιναφετς

 
Μαγισσούλα σε βλέπω στα βουνά σου.




Για όσους αγαπούν την θάλασσα

 από το σημερινό μπάνιο
που ίσως δεν είναι το τελευταίο της  χρονιάς.






Βασίλη ευχαριστώ για την διόρθωση.





Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Διαδικτυακά στηρίγματα.






Πάντα μου άρεσε αυτή η σκηνή και την βλέπω συχνά,
για την μουσική και τον ευγενή αισθησιασμό της.

Σήμερα ήρθε η καλύτερη αφορμή
 από την Roadartist για να την δούμε μαζί.



Την αφιερώνω χωρίς λόγια,
αλλά με βαθείς λόγους

στην Άστρια και στην marianaonice
που της αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα.
 





Συμμετέχοντας στο παιχνίδι που τρέχει αυτές τις ημέρες,
θα πω ότι αυτός είναι ένας λόγος που μου αρέσει το blogging.
Η αλληλοβοήθεια μεταξύ αγνώστων.
Η ανιδιοτελής στήριξη.
Η κατανόηση και η ανθρωπιά χωρίς όφελος,
απλά και μόνο γιατί υπάρχει.



Χαίρομαι που συνάντησα εδώ
και τις τρεις.







Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Εν τω άμα και το θάμα.

Καλεσμένες της Δέσποινας είμασταν εχθές το βράδυ 
για παρέα η Μαργαρίτα κι εγώ. Γειτόνισσες και οι τρεις.
Ήθελα να φτιάξω κάτι πρόχειρο να της πάω και δεν ήξερα τι.
Ήρθα εδώ να ψάξω -λες και έχασα το βιβλίο συνταγών-
και ξεκίνησα από τον ΔΥΣΠΙΣΤΟ.
Εκεί είδα ότι η ....Ιταλίδα είχε κάνει νέα ανάρτηση 
και πήγα να δω τι γράφει.
Θυμήθηκα κάτι τσαχπίνικα μπισκοτάκια που είχα δει παλιά,
άρχισα να τα ψάχνω και τότε είδα τις κρέπες.
Αυτό θα φτιάξω, σκέφτηκα, αλλά με την δική μου συνταγή
-χωρίς παρεξήγηση-
Κατεβαίνω λοιπόν και αρχίζω με .... έμπνευση.

 Για τον χυλό θέλουμε: μία κούπα αλεύρι, μία κούπα γάλα, 
μία κ.σ. ζάχαρη, μία κ.σ. κονιάκ, μία πρέζα αλάτι, 
ένα αυγό, ένα κ.γ.βούτυρο.
Τα χτύπησα όλα μαζί και το άφησα στην άκρη για λίγο.


 Είχα όρεξη γι αυτό δεν έκανα την συνηθισμένη σως σοκολάτας,
αλλά κάτι άλλο. Χοντροέσπασα λίγα αμύγδαλα


 και τα έβαλα στο γκρίλ να καβουρντιστούν λίγο.


Έβαλα να ζεσταίνεται λίγο κεράσι κομπόστα 
που είχα στο ψυγείο από το καλοκαίρι και περίμενε υπομονετικά.
Έριξα λίγο ζάχαρη να δέσει σε μαρμελάδα 
και πρόσθεσα λίγες σταγόνες λεμόνι.


 Σε άλλη κατσαρόλα ζέστανα ζάχαρη 
για να καραμελώσω τα αμύγδαλα.


Είπαμε είχα έμπνευση!!!


 Το άπλωσα αμέσως σε αλουμινόχαρτο και τα άφησα να κρυώσουν.


 Όμως δεν νοούνται κρέπες χωρίς σως σοκολάτας.
Αντί της συνηθισμένης έφτιαξα μία κρέμα πατισερί με κακάο,
αρωματισμένη με ινδοκάρυδο


 και κονικάκ.


 Όταν οι σώς ήταν έτοιμες έπιασα τις κρέπες.
Έβαλα λίγο βούτυρο στο σαγανάκι και μία μικρή δόση χυλού.


Την γύρισα και συνέχισα με τον ίδιο τρόπο το υπόλοιπο.
Αν δεν βάλουμε ζάχαρη στο χυλό,
μπορούμε να γεμίσουμε τις κρέπες με κάτι αλμυρό.
Με κιμά για κανελόνια σπιτικά, 
με αλλαντικά για ελαφρύ και αμαρτωλό βραδυνό,
με σωταρισμένα λαχανικά για χορτοφάγους.



Η δόση που σας έδωσα δίνει 10 μικρά και λεπτά κομμάτια.


 Οι κρέπες, οι σως και οι γαρνιτούρες ήταν έτοιμες σε μιάμιση ώρα.


 

Το στόλισμα σε πέντε λεπτά

 και το φάγωμα εν ριπή οφθαλμού.






σ.σ. Το διακριτικό λεμόνι ταίριαξε στην μαρμελάδα κεράσι 
και με το καραμελωμένο αμύγδαλο έγιναν πολύ γευστικές.
Η κρέμα πατισερί ήταν λίγο βαριά σαν γεύση.
Ίσως επειδή τις δοκιμάσαμε στο τέλος-τέλος του δείπνου
και .... μας έπεσαν βαριές, χαχαχα.
Με την σως που κάνω συνήθως θα ήταν καλύτερες.







Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

"Δεσμοί ζωής"

Την θυμάμαι πάντα με το βελονάκι στο χέρι. 
Έπλεκε με άσπρη κλωστή 90Νο γιατί έβλεπε καλά.
Αργότερα μόνο με μπέζ  Νο30.
Άλλοτε με βελόνες πλεξίματος ή καλτσοβελόνες.
Πάντα κάτι σχετικό είχε στα χέρια και δημιουργούσε.
 Το καλοκαίρι αν δεν ήταν στα λουλούδια της, 
καθόταν στο σκαμνάκι στην αυλή με τις ώρες και έπλεκε. 
Τον χειμώνα μπροστά στο παράθυρο, 
κοιτώντας τους καρπούς των δένδρων που χρωμάτιζαν τον κήπο. 
Τον μπαξέ όπως έλεγε.

 
Τις πορτοκαλιές


Τις λεμονιές


 Τα γκρέϊπ φρούτ και ... την μανταρινιά.
Μπορούσε να πλέκει χωρίς να κοιτάει στο πλεκτό ξέρετε.


 
Εδώ φυλαγμένα δείγματα σχεδίων από τα χέρια της 
και απόθεμα μέτρων δαντέλας.
 

 Είναι σίγουρο ότι έπλεξε χιλιόμετρα από δαύτες για τα μαξιλάρια, 
τα κεντήματα, τα πανάκια στα ράφια των ντουλαπιών,
τα καρέ και ότι ήθελε να στολίσει.


Είναι σίγουρο ότι έπλεξε δεκάδες τετραγωνικά μέτρα
δημιουργώντας κουβέρτες, τραπεζομάνδηλα, στρώσεις
 και φορεστικά για εμάς και τις φίλες μας.



Η μνήμη της μητέρας με το πλεκτό στο χέρι είναι άσβεστη.
Δεν βρήκα καλύτερο τρόπο να αποτυπώσω κυριολεκτικά,
αυτή την εικόνα από εκείνη.



 
"Δεσμοί ζωής" 
 Έτσι ονόμασα το κόσμημα που έφτιαξα 
 και εντάσσεται στην γνωστή σειρά 
το σπίτι μου     ως ιδέα.
 
Με την σκέψη μου σε εκείνη που "έφυγε" σαν σήμερα πριν χρόνια, 
πήρα ένα κομμάτι από τις αγαπημένες της δαντέλες, 
 το αποτύπωσα σε ασήμι και το έκανα καρφίτσα.
Να στολίζει, να θυμίζει, να τσιμπάει το μέρος της καρδιάς.
Την θυμόμαστε πάντα.




Στις εκλιπούσες μητέρες.








Μέρος ενός συνόλου κοσμημάτων 
με θέμα "το σπίτι μου" ως ιδέα.




Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

23% Δ.εν Ν.τρέπονται Τ.ίποτα

Για να συνοδέψετε τα σχόλια της ημέρας.

Μισό κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του,
ή απλό με λίγο μπέϊκιν.
1 ποτήρι γάλα χλιαρό.
2 φακελάκια ξηρή μαγιά μπύρας.
1 αυγό προαιρετικά
1/2 κ.γ. ζάχαρη
3 κ.σ. ελαιόλαδο
λίγο αλάτι.
Αυτά για την ζύμη.
Διαλύουμε την μαγιά στο ζεστό γάλα και ζυμώνουμε όλα τα υλικά.
Αφήνουμε την ζύμη λίγη ώρα στον φούρνο σκεπασμένη, 
σε μεταλλικό σκεύος για να φουσκώσει.
Αν υπάρχει η μαγιά είναι εύκολο να φτιάξουμε μία πίτσα,
γιατί τα υπόλοιπα υλικά συνήθως υπάρχουν στο σπίτι.

 Αλείφουμε λίγο λάδι και στρώνουμε την ζύμη. 
Βάζουμε μπόλικη σάλτσα, αν έχουμε σπιτική καλύτερα
και από πάνω ότι τραβάει η όρεξη ή ότι έχουμε.


Μισή ώρα ψήσιμο και είναι έτοιμη.
Απαιτεί βέβαια τα .... σχετικά ποτήρια μπύρας.
 
Καλή όρεξη και... 
καλή δύναμη σε ότι έρχεται.








Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Επιχείρηση μούστος.


Ήρθε ο μούστος, μπόλικος, έτοιμος και χωρισμένος.


 Τιμητική είχε πρώτα η μουσταλευριά.
9 μέρη από μούστο - 1 μέρος νισιστέ.
Κρατάμε λίγο κρύο σε ένα μπολ 
όπου διαλύουμε το νισιστέ
και βράζουμε το υπόλοιπο.
Μόλις κοχλάσει ρίχνουμε το μίγμα και ανακατεύουμε.
Πήζει αμέσως και σερβίρουμε...


με καρύδι ή κανέλα.
Εάν ο μούστος είναι γλυκός δεν χρειάζεται ζάχαρη.


 
Στην συνέχεια μισοπετίμεζο ή πετιμέζι.
Βράζουμε αρκετή ώρα τον μούστο σε σιγανή φωτιά.
Όταν κρυώσει αποθηκεύουμε 
και έχουμε υλικό για μουσταλευριά 
και μουστοκούλουρα όλο τον χρόνο.


 Αμέσως μετά μουστοκούλουρα, για τα οποία χρειαζόμαστε:
1  ποτήρι νερού μισοπετίμεζο
 3/4 ποτήρι νερού ελαιόλαδο
     1/2 ποτήρι νερού ζάχαρη
     1/2 ποτήρι λικέρ κονιάκ
1/2 κ.γ  σόδα
1 κ.γ. γαρύφαλα
1 κ.γ κανέλα
1/2 μπέϊκιν
1 κιλό αλεύρι.
Ψήνουμε 15΄-20΄περίπου. Προσοχή πάντα στο ψήσιμο.
Βγαίνουν τρεις λαμαρίνες φούρνου.
Φτιάχνω αυτή την συνταγή γιατί είναι σκληρά,
έτσι όπως μας αρέσουν.
Δύο μέρες μετά μαλακώνουν, εαααάν μείνουν.


Γέμισε το μάτι...


και η μύτη.


Ακολούθησε το ριτσέλι που φτιάχνουμε με λύρα και κυδώνια.
Εδώ χρησιμοποίησα μόνο λύρα.


 Σβήνουμε λίγο ασβέστη και όταν καθίσει ο βρασμός,
παίρνουμε το καθαρό νερό.


 Αφήνουμε στο ασβεστόνερο για λίγες ώρες τα κομμάτια της λύρας,
ώστε κατά τον βρασμό να μείνουν τραγανά.


 Μετά τα βράζουμε στο πετιμέζι για λίγο και έχουμε...


 ...το ριτσέλι.

Ένα είδος γλυκού που κρατούσαν όλο τον χειμώνα 
και μάλιστα το αποθήκευαν σε μικρά πυθάρια.
Δεν έκανα τόσο πολύ ώστε να το βάλω σε πυθάρι,
αλλά μόνο για να θυμηθούμε την γεύση που χάνεται.

Αυτά τα ολίγα με τον μούστο.
Αφού δεν φτιάχνουμε κρασί όπως πολύ παλιά στο πατρικό μου,
φτιάχνω άλλα παράγωγα.