Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Ο Αριστοφάνης στην Ν. Υόρκη.

Άσε κάθε άνδρα να εξασκήσει την τέχνη που ξέρει, λέει ο Αριστοφάνης.

Η λήψη της φώτο έγινε για λόγους ανάμνησης και υπερηφάνειας και όχι για ανάρτηση.
Όμως η ρήση που αναγράφεται στο γλυπτό είναι σημαντική και την παραθέτω όχι τυχαία.
Βρίσκεται στην είσοδο του μουσείου Γκούγκενχαϊμ στην Ν Υόρκη, το οποίο φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις.
Εγώ στέκομαι στα λόγια του Αριστοφάνη.
Σκέψεις περί ελεύθερης έκφρασης, τις αφήνω σε σας.
Μη ξεχνάτε, το κλικ στην εικόνα μας τα δείχνει καλύτερα.

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2009

Αφιέρωμα 2. Το έναυσμα

Ακόμα είμαι πολύ νέα -εδώ- και θυμάμαι καλά την αρχή.
Όταν ψάψνοντας για παλιές ξύλινες πόρτες, που μου αρέσουν πολύ, οδηγήθηκα σε ένα ποστ που με εντυπωσίασε. Περιδιαβαίνοντας εκείνη την ιστοσελίδα, είδα πλούσια και ενδιαφέρουσα θεματολογία με ευαισθησίες.
Οι πόρτες του Βασίλη όμως, ήταν το έναυσμα να στήσω το δικό μου μπλογκ και να βάζω εδώ,

ότι μου αρέσει, ότι είναι δικό μου και ότι αγαπώ πολύ.



Γραμμένο 16 Σεπτέμβρη.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Ξεχασμένη μπομπότα.

Πολλές φορές σε σχετικές ιστορίες, είχα ακούσει για εκείνο το γλυκό που τρώγανε στην κατοχή, την περίφημη ''μπομπότα''. Είπα να τη φτιάξω για δοκιμή και για το χατίρι φίλου της οικογένειας.

Τα υλικά απλά. Ελαιόλαδο, γάλα αυγά, ζάχαρη, αλεύρι σταρένιο και καλαμποκάλευρο, μπέϊκιν,αλάτι, σταφίδες που δεν πρόλαβαν το φωτογράφο και το σπουδαιότερο, πετιμέζι.


Η παρασκευή εύκολη και γρήγορη.



Όπως είναι ζεστή την περιχύνουμε με το πετιμέζι.


Τώρα ο φωτογράφος δεν πρόλαβε το ταψί ακέραιο.

Το αποτέλεσμα ήταν καλό και άνετα μπορεί να σταθεί μέσα στις τόσες γλυκές, αλλά και υγιεινές γεύσεις των ημερών μας. Μάλλον όμως οι συνήθειες και η εξέλιξη είναι εις βάρος της ξεχασμένης μπομπότας.
Εμείς πάντως ευχαριστηθήκαμε το γλυκό που ταιριάζει με παγωτό ή καφεδάκι.
Όποιος ενδιαφέρεται να ''τιμήσει'' εκείνη την εποχή, ας ρωτήσει για τις λεπτομέρειες.



Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Αφιέρωμα 1. Λυδία

Δεν ξέρω και πολλά ακόμα για τα μπλογκς και το μπλόγκιν, αλλά στις περιηγήσεις μου ανά την μπλογκόσφαιρα βρίσκω πράγματα που με αγγίζουν.
Όπως την περίπτωση της Λυδίας. Ποιός δεν ξέρει για εκείνη. Οι επισκέψεις που δέχεται η ιστοσελίδα του πατέρα της και πόσοι έχουν σύνδεσμο σε αυτήν, κάτι σημαίνει.
Πόσα λόγια αγάπης, ζεστασιάς και ενδιαφέροντος από τόσους διαφορετικούς ανθρώπους.
Άραγε συμπονάμε αλήθεια ή εκτελούμε τυπικό χρέος συμπαράστασης.
Ο σοφός μας παππούς λέει το γνωστό <εξ ιδίων κρίνω αλλότρια>.
Αν πω λοιπόν για μένα θα σας πω, οτι στην αρχή διάβαζα την ιστορία της σαν ένα παραμύθι, σαν μια ιστορία που δεν είναι αληθινή. Όταν αφέθηκα να δω την αλήθεια, είδα ότι είναι ιστορία σε πραγματικό χρόνο και τόπο και είναι δίπλα μας.
Με συγκίνησαν τα λόγια και η δύναμη ψυχής του πατέρα της.
Αυτή τη δύναμη ψυχής φαίνεται να έχει η Λυδία Τιγρία.
Ανατρέχω στην ιστοσελίδα της με την ελπίδα να δω καλά νέα και νοιώθω αγαλλίαση όταν τα δω. Χαίρομαι με την χαρά τους και δεν θεωρώ χρέος να γράψω δυο λέψεις εκεί, αλλά κάτι σαν ανάγκη.
Από καρδιάς εύχομαι τα καλύτερα σε εκείνη και την οικογένειά της.
Έτσι λοιπόν, άν κρίνω από εμένα, πιστεύω ότι αλήθεια είμαστε όλοι δίπλα τους, με την θέλησή μας, την σκέψη και την καρδιά μας.