Κυριακή 29 Μαΐου 2011

"Ο δωδεκάλογος του γύφτου"


Το κείμενο είναι μπαγιάτικο 
αλλά διατηρεί μία φρεσκάδα τα τελευταία έτη.
Αν θέλετε καθίστε και διαβάστε το.


"Ότι μία κυρία από μια άλλη, βόρεια χώρα, επικαθοριζόμενη 
από την εθνική της παράδοση,απαιτεί σιδηρά πειθαρχία, 
όχι μόνο από τους δικούς της ανθρώπους, αλλά και από άλλους, 
είναι κάτι που το βλέπουμε σωστό.
Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν το δεχόμαστε για μας.


Ότι στο σύνολό τους οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης
-και όχι μόνο- σκέπτονται περίπου με τον ίδιο τρόπο 
και απλά χρησιμοποιούν κάποιες πιο επεξεργασμένες διατυπώσεις,
για να πουν τα ίδια πράγματα είναι κάτι που δεν μας διαφεύγει.
Κάνουμε όμως πως δεν το καταλαβαίνουμε.


Ότι ενώ ο τρόπος της σκέψης μας δεν είναι κριτικός, 
αλλά συγκινησιακός και ότι εξακολουθούμε
να τον απολαμβάνουμε, το υποψιαζόμαστε.
Τον εντάσσουμε όμως στον λαϊκό μας ανθρωπισμό, 
αποφεύγοντας έτσι κάθε πραγματολογική προσέγγιση 
των προβλημάτων μας.


Ότι "πιστεύουμε"(σε θρησκευτική βάση) ότι είμαστε 
ο εκλεκτότερος λαός του κόσμου και ότι ο καθένας μας 
έχει ένα ποσοστό δικαιώματος σε αυτή την "προστασία" 
είναι κάτι που το θεωρούμε κάπως υπερβολικό.
Δεν διανοούμεθα όμως να επιτρέψουμε σε κανέναν 
να το αμφισβητήσει, εκτός από μας.


Ότι πολύ συχνά ανησυχούμε για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών μας 
και ότι έχουμε υποχρέωση να τους παραδώσουμε άθικτα 
όσα κληρονομήσαμε το λέμε κάθε στιγμή.
Μας διαφεύγει όμως ότι πολλά από το πρόσφατο παρελθόν 
δεν έχουν τόση αξία, ώστε να παραδοθούν τόσο....άθικτα.


Ότι υπέρ-απολαμβάνουμε το φυσικό περιβάλλον στον παρόντα χρόνο, 
εντός του οποίου ωφελιμιστικότατα διαβιούμε, το κατακρίνουμε.
Οποιαδήποτε όμως ανησυχία διαχρονικού δημοσίου συμφέροντος,
σπάνια μας απασχολεί.


Ότι είμαστε ένας λαός που στο επίπεδο του 
"πολιτισμού της καθημερινότητας" 
(στο δρόμο, στο γραφείο και αλλού), δεν έχουμε 
την παραμικρή δυσκολία να αγνοήσουμε 
τα δικαιώματα οποιουδήποτε άλλου το γνωρίζουμε.
Διαμαρτυρόμαστε όμως, με απίστευτη επιθετικότητα 
όταν η προσβολή μας αφορά προσωπικά.


Ότι ως γονείς (και φίλοι) διδάσκουμε στα παιδιά μας 
από την πρώτη ώρα και με ποικίλους τρόπους 
την ανταγωνιστικότητα ως προϋπόθεση επιτυχίας 
είναι κάτι για το οποίο ιδεολογικώς διαματρυρόμεθα.
Δεν ανακόπτουμε όμως, ούτε για μια στιγμή τις προτροπές μας 
προς την ίδια κατεύθυνση, μέσα στην  ίδια μας την οικογένεια.


Ότι συνεπόμενα μάθαμε να ζούμε σ΄ενα καθεστώς 
επιδειξιακού πολιτισμού, στον οποίο ο καταναλωτισμός 
αποτελεί μία από τις πιο αποδεικτικές του εξωτερικεύσεις, 
είναι κάτι που πολύ κατηγορούμε.
Την ίδια όμως στιγμή, απορρίπτουμε ως άχρηστα χιλιάδες είδη, 
που δεν έχουν ακόμα χάσει τη χρησιμότητά τους.


Ότι το πρόβλημά μας δεν είναι αποκλειστικά οικονομικό, 
ή δεν είναι μόνο οικονομικό,αλλά κυρίως πολιτικό και προεχόντως 
διοικητικό, είναι κάτι που το επαναλαμβάνουμε συνεχώς.
Αλλά το έχουμε φαίνεται τόσο συνηθίσει, 
ώστε να μην μπορούμε να φανταστούμε ότι θα μας λείψει.


Ότι την Ιστορία δεν θέλουμε να τη δούμε ως επιστήμη, 
αλλά ως διηγηματική αυτo-απόλαυση,
είναι κάτι που τελευταία επιτέλους αρχίζουμε να το παραδεχόμαστε.
Ο προβληματισμός μας όμως σταματά μόλις ειπωθεί κάτι 
που σε κάποια πιο μετρημένη
πρόσληψη του παρελθόντος  μπορεί να μας οδηγήσει.


Ότι την κρατική ευθύνη για όσα συμβαίνουν τη θεωρούμε δεδομένη 
είναι κάτι που το διαλαλούμε.
Την κοινωνική μας όμως ευθύνη, την ανώνυμη αλλά υπαρκτή, 
ενώ τη διαισθανόμαστε,αποφεύγουμε κάθε πρωτοβουλία 
που θα μπορούσε να την αναδείξει.





ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ
ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ






Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Kαι φέτος το ίδιο σκηνικό.


Θα έλεγε κανείς ότι είναι παλιά φωτογραφία, 
τα λεμονοκυπάρισσα όμως μαρτυρούν το χρόνο.

Σήμερα τα καλοκαιρινά ζαρζαβατικά πήραν τη θέση τους. 
 Κάλιο αργά, αφού ο καιρός δεν επέτρεπε νωρίτερα, παρά ποτέ.
Με προβληματίζει η στιγμή που αυτή η δραστηριότητα,
θα γίνει περισσότερο αναγκαιότητα και λιγότερο ευχαρίστηση.
Το ίδιο σκηνικό λοιπόν σήμερα όπως τα προηγούμενα χρόνια.
Αδιάψευστος μάρτυρας το blog καταγράφει τα γεγονότα,
τα συναισθήματα, τις σκέψεις, τις επισκέψεις, 
τα λόγια ευγένειας και αγάπης.
Αυτό διαπίστωσα σε μια αναδρομή......




Όμως για άλλο σας γράφω.
Θυμάμαι στο πατρικό, κοντά στις ρίζες των αναρριχόμενων φυτών 
υπήρχαν πάντα γλάστρες.
Τέτοια εποχή που ξεπετούσαν νέα βλαστάρια,
η μαμά διάλεγε τα κατάλληλα, τα λύγιζε και τα φύτευε στις γλάστρες.
Την επόμενη χρονιά έκοβε τις καταβολάδες
και χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα,
είχε αποκτήσει μεγάλα φυτά έτοιμα για φύτεμα ή για δόσιμο.
Έτσι η αυλή ήταν καταπράσινη
από βοκαμβίλιες, γιασεμιά, αγιόκλημα και άλλα.
Γεμάτη χρώματα και αρώματα.
Δεν ήταν θέμα οικονομίας αλλά δημιουργίας.


Τώρα που το κάνω κι εγώ διαπιστώνω ότι είναι
και άσκηση υπομονής, ηρεμίας και ικανοποίησης.
Αυτό το γιασεμί φύτεψα πέρυσι και το έκοψα πριν λίγες μέρες.
Αφού δεν μαράθηκε είναι έτοιμο να πάρει κι αυτό τη θέση του.
 "Καταβολάδες από... καταβολές"

Δοκιμάστε το σε φυτά που ενδείκνυνται.
 Προσεκτικά στο λύγισμα, μη τα σπάσετε και μετά με κυνηγάτε :))










Κυριακή 22 Μαΐου 2011

To πρώτο βήμα...




...δειλά και αβέβαια έγινε πριν δύο χρόνια στο blog
"Διαδρομές εικόνων"
Βλέπεται η πρώτη βούληση ήταν ανάρτηση φωτογραφιών,
καθώς πάντα μου άρεσε και με ενδιέφερε να δω μια εικόνα,
μέσα από μία φωτογραφική μηχανή.
Παντελώς άσχετη με το blogging τότε,
-τώρα βλέπεται είμαι αετός-
θυμάμαι πολύ καλά την άγνοια και την αγωνία που με περιέβαλλε.
Άγνοια και αρκετό ψάξιμο μέχρι να καταλάβω τι γίνεται και πώς,
αγωνία πριν το κλικ για δημοσίευση,
 και πολύ χαρά όταν είδα το αποτέλεσμα.
Α ναι!!! καμάρι και μεγάλη ικανοποίηση
λες και έκανα κάτι σπουδαίο.
Όμως έτσι ήταν τότε.
Σήμερα το θυμάμαι και σαν κάθε "παλιός" κρυφογελώ,
μέσα από τον δικό μου ιστοχώρο.

Θυμάμαι την πρώτη ανάρτηση σε εκείνο το blog
και θέλω να ευχαριστήσω τον διαχειριστή του
για την φιλοξενία, το ενδιαφέρον,
την κριτική ματιά και τα ευγενικά του λόγια.
 







Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Σε δύο Κυρίες...


...δύο δώρα 

με άρωμα 






 και χρώμα.



Στο αγαπητό ξωτικό

και την πολυαγαπημένη D.




 





Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Παράλληλες γραμμές...

Η ηρεμία του ταξιδιού και το τοπίο χαλαρώνει 
και ελευθερώνει σκέψεις.
 












Παράλληλες γραμμές, διαδρομές, ζωές,
 που σμίγουν, χωρίζουν και σμίγουν πάλι.

Είναι σημαντικό τα δύσκολα να μας φέρνουν κοντά
και τότε ο δεσμός να γίνεται άρρηκτος.

Είναι σπουδαίο να κρατάμε τα όμορφα
  και να γινόμαστε ανθεκτικοί στ΄ ανείπωτα.

Είναι απαραίτητο στις τραγικές πτυχές της ζωής
να κρατιόμαστε χέρι χέρι.

Να πορευόμαστε στην ίδια γραμμή, διαδρομή, ζωή
και όχι παράλληλα.


Σαν αδιαίρετο ένα.








Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Μια μέρα....



...που ήμουν λυπημένη πήγα στη θάλασσα.
Σε μία απέραντη ακτή δεν ήταν κανείς,
παρά μόνο ένας πελεκάνος φύλακας, μόνος στην ερημιά του,
μία σημαδούρα, κόκκινη φανταχτερή μέσα στο μπλε
και ένα ερωτευμένο ζευγάρι από  ξαπλώστρες.
Ο ήλιος ήταν ευχάριστα ζεστός,
 το αεράκι παραπάνω από δροσερό.
Ξυπόλυτη λερώθηκα στη βρεγμένη άμμο
και  περπατώντας πλύθηκα στο καθαρό νερό.
Τριγύρισα στις αμμοθύνες,
χάζεψα στην ομορφιά των αγριολούλουδων
και  ρούφηξα τις μυρωδιές τους.
Αρμονική συνύπαρξη και ηρεμία.
Κανένας φόβος για την πράσινη λάβα του θυμαριού,
που απλωνόταν  νωχελικά στην άμμο.
Τη λύπη μου, τη θλίψη μου, τις σκέψεις μου, 
τις κράτησε η θάλασσα.
Σε αντάλλαγμα μου έδωσε 
γαλήνη, αρώματα και όμορφες εικόνες
που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Αν θέλετε και εσείς,
πάμε να περπατήσουμε παρέα.













Σας ευχαριστώ








Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Χίλια ανθισμένα μπουκετάκια.


Η μπουσκέτα της Αλίκης που μου την χάρισε προ καιρού
να την φυτέψω στη γη για να ευδοκιμήσει.

 
 Όπερ και εγένετο.

 Πέταξε βλαστούς και κλώνους





και χίλια ανθισμένα μπουκετάκια.



Τόσες είναι οι ευχές που στέλνω σε όσους υποφέρουν.



Καλό μήνα.
Καλή Πρωτομαγιά.