Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Είναι όμορφη

Είναι όμορφη και μας ταιριάζει

 
Όσο και να διπλώσει
 
Όσο και να γονατίσει

Όσο και να λυγίσει

Όσο και να χτυπηθεί

Όσο και να τσακίσει
 
Πάλι όμορφη είναι και θα είναι.




Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Θέμα χρονου

  Το μποστάνι εκτός από παραγωγή δίνει και μαθήματα ξέρετε.
Μαθήματα υπομονής.
Πριν καιρό με ρώτησε η Artanis πως πάει.
Νόμιζα ότι τα φυτά δεν ήταν καλά και δεν θα είχα παραγωγή.
Στην αρχή γεμίζαμε το μικρό καλάθι.
Προσπάθησα να κρύψω την απογοήτευση 
γιατί νόμιζα ότι δεν είχε επιτυχία.

Ένα μήνα μετά....
Διαψεύστηκα πανηγυρικά.
Μόλις το ακούμπησα "έσκασε σαν καρπούζι"
Το άκουσα σας λέω.
Καλά μη περιμένετε μεγάλη σοδειά.
Ένα και μοναδικό ήταν ;)

Τώρα το μεγάλο καλάθι γεμίζει μέρα παρά μέρα με όλα τα καλά.
Τρώμε πλουσιοπάροχα, αγνά και νόστιμα, δίνουμε τα σχετικά, 
 φτιάξαμε και σαλτσούλα.
Το κάθε τι θέλει φροντίδα και χρόνο.
Τότε σε ανταμοίβει και αν όχι, κάτι έχεις μάθει.

Αυτό μου λέει το μποστάνι μαζί με αυτά που μας δίνει.


Στην ANAZHTHSH








Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

Κοινωνία συναισθημάτων

Ήθελα να κάνω αυτή την ανάρτηση λίγο αργότερα, 
όταν θα είχα περισσότερο χρόνο, για να την δώσω όπως αξίζει. 

Αφιερωμένη στην γλυκιά καλημέρα

και τον ευγενικό Γκιώνη.

Τους φίλους που γνώρισα πρόσφατα.
 Αλλά και σε εκείνους που ξαναείδα, 
στην τελευταία επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη.
Αφιερωμένη σε εκείνους τους ανθρώπους 
που πλημμυρίζουν από όμορφα συναισθήματα
και τα κοινωνούν στους άλλους.
Αφιερωμένη στην ανθρωπιά που αποπνέουν.

Όμως έχω συγκινητικούς λόγους που το κάνω νωρίτερα.
 Μια στενάχωρη μέρα ήταν σήμερα, 
σαν εκείνες που έχει η ζωή μας μερικές φορές.
Μια συναισθηματική αναστάτωση που σου χαλάει την διάθεση
και θέλεις την ησυχία σου.
Θέλεις μόνο να "την αφήσεις" κάπου χωρίς πολλά λόγια.
Και "την ακούμπησα" στο μπλογκ μου.

Αλλά και να θέλεις οι φίλοι δεν σε αφήνουν μόνη.
Σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον.
Με συγκινήσατε με τηλέφωνα και μηνύματα.
Καλά είμαι και είμαι εδώ.
Συνεχίζουμε πάντα αισιόδοξα.
Αναστασία  ----  Νέλλη
Το ευχαριστώ είναι λίγο. 
Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάλι λίγο είναι.
Μου δίνεται χαρά.
Τελικά πόσο κοντά είναι η χαρά στην λύπη;
Σας ευχαριστώ όλους.









Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Στο επανιδείν.


Όπου και ό,τι λαχταράμε.




Συγχωρέστε με, δεν έχω διάθεση για λόγια.



Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Είναι όλα δικά μου.

Δεν έχω πάρει από κανέναν. Δεν έχω δανειστεί ποτέ. 
Δεν έχω κλέψει ούτε ένα. Είναι όλα δικά μου.
Τα θυμάμαι πώς ήρθαν και πώς πέρασαν. 
Τα πρόσφατα αλλά και τα παλαιότερα.
Ό,τι με δίδαξε το κάθε ένα, ό,τι μου πήρε και ό,τι μου άφησε.
Είναι όλα δικά μου και δεν μπορώ να δώσω πουθενά.
Είναι γεμάτα, όμορφα και πλούσια. 
Όχι σε χρήμα, αυτό μετριέται και ζυγίζεται και έτσι χάνει την αξία του.
Είναι πλούσια σε άλλα. Σε εκείνα που δεν έχουν μέτρα και σταθμά. 
Στα ανεκτίμητα.
Είναι πλούσια σε χαρές, συγκίνηση και αγάπη.
Πλούσια σε ζεστές αγκαλιές που δίνουν αισιοδοξία και δύναμη.
Πλούσια σε στιγμές μοναδικές και ανεπανάληπτες, 
που είναι χαραγμένες στην καρδιά. 
Γιατί στιγμές είναι η ζωή μας, που συμπληρώνουν τα χρόνια.
Γι αυτά σας μιλώ, για τα χρόνια μου. 
Να σας πω πόσα, αλλά ποιος νοιάζεται γι αυτό.
Θέλω όμως να τα γιορτάσω με όποιον νοιάζεται για εμένα.
Με όποιον με αγαπά, με σκέφτεται και με θυμάται.
Με όποιον με βλέπει με εκτίμηση, συμπάθεια και ενδιαφέρον.




Όποιος αισθάνεται κάτι από αυτά, δικαιούται γλυκό.
Για τα γενέθλιά μου και για το blog μου που χρόνισε.


Σας ευχαριστώ για την παρέα, τον χρόνο, τα χαμόγελα, 
τις ευχές και την αγάπη που μου χαρίσατε.
Εσάς που γνώρισα από κοντά 
και εσάς που γνωρίζω μέσα από τα σχόλιά σας.



Κερνώ γλυκό  
και αν το κρατήσετε στις συνταγές σας να το θυμάστε ως
" τα πενήντα της Θαλασσένιας"









Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Τώρα, τι να πω....

Είπα να σας δώσω μια συνταγή δροσιστική και εύκολη.
Ένα ζελέ που μου αρέσει πολύ και το συνηθίζω και τον χειμώνα.
Χρειαζόμαστε 700ml νέκταρ ροδάκινο.
200gr ζελέ βερίκοκο.
200gr γιαούρτι στραγγιστό.
Ένα μικρό κουτί γάλα εβαπορέ.

Ζεσταίνω το μισό νέκταρ και διαλύω το μισό ζελέ.

Βάζω στο ψυγείο και όταν πήξει καλά στρώνω το γιαούρτι.

Μετά φτιάχνω το υπόλοιπο νέκταρ με το ζελέ και  προσθέτω το γάλα.
Το βάζω πάλι στο ψυγείο και περιμένω να πήξει όλο.

Μέχρι εδώ πέτυχε μια χαρά.
 
Όταν όμως πήγα να ξεφορμάρω και να φωτογραφήσω
βρήκα το επάνω-κάτω.
Κάποιος βιαστικός και αγαπημένος
άρχισε τις ανασκαφές στην φόρμα πριν από εμένα.
Σήμερα λοιπόν σας δίνω τα υλικά 
και αύριο θα το φτιάξω πάλι για να έχετε την εικόνα.







Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Ήμουν εδώ και πάλι μου άρεσε.

 
  Ήρθα με χαρά και καμάρι. 
Με υπερηφάνεια και ικανοποίηση. 
Έτσι αισθανόμαστε όταν τα παιδιά μας προοδεύουν.


  
Βρεθήκαμε εδώ για το κορίτσι του σπιτιού.
Την ορκομωσία της.


 
 Για την απονομή του διπλώματος που ήταν επιλογή και επιθυμία της.



 Καμάρωσα και συγκινήθηκα.
Μπράβο κόρη μου.
Σ΄ευχαριστούμε για την χαρά.






Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ποιός δεν ξέρει ...



 ...που είναι ο Πέτρος.

Σε ποιο νησί ανεμίζει τα ροζ φτερά του.

Σε ποια στενά τριγυρίζει

και καμαρώνει άρχοντας.


Ποιος δεν ξέρει που βρίσκονται οι ανεμόμυλοι.

Φύλακες πιστοί.

 Φρουροί ατρόμητοι.

Αγέρωχοι στους ανέμους.

 Ποιος δεν ξέρει που είναι η Μικρή Βενετία.

 Χιλιοζωγραφισμένη.


Χιλιοφωτογραφημένη.


Εκεί ήμουν.
Στο νησί των ανέμων.


 
Όπου οι γλάροι ισορροπούν ακίνητοι στον ουρανό.


 
Να χαρώ τις ομορφιές του στο φως του πρωινού.


 
Στο φως της μέρας.



Να χαρώ χρώματα.


χαρούμενα


και φωτεινά.

Να δω πόρτες αγαπημένες.

 Να δω φιγούρες ναυτικές.


Με ιστορία. 


 Παρούσες στη ζωή.


Στον αγώνα.


 Να συνεχίζουν την παράδοση.


Στη χώρα της Μυκόνου.


Το ευχαριστήθηκα.
Το χρειαζόμουν.