Ιερά κειμήλια...*

...θεωρώ τις χειροπιαστές αναμνήσεις από το παρελθόν, 
που είδαμε στις τελευταίες αναρτήσεις.
Κειμήλια που αν παρατηρήσεις το καθένα χωριστά,
θα σου αποκαλύψουν πρόσωπα, 
γεγονότα, καινούρια μέρη, άλλες εποχές.
Αν σταθείς και αφουγκραστείς θα σου πουν ιστορίες γοητευτικές, 
τραγικές, λυπημένες, χαρούμενες, αστείες.

Το οδοιπορικό σ΄αυτές τις μνήμες δεν έχει τελειωμό.
Όμως θα σταματήσω εδώ,
αγγίζοντας με αγάπη κειμήλια που έλαβα,

όπως με αγάπη με αγκάλιασαν οι πονεμένοι αυτοί άνθρωποι.

 Τα πεθερικά μου.

Ο παππούς Θανάσης και η γιαγιά Παρασκευή.

 

 Έχω πάντα καλογυαλισμένο το μπακιρένιο καφεκούτι του παππού.

Είναι χωρισμένο σε δύο μέρη για καφέ και ζάχαρη.

Το χρησιμοποιούσε ως το τέλος του
στην προετοιμασία του "γκαϊφέ" όπως έλεγε.

Τα καναπελίκια της πεθεράς μου και τα μαντιλάκια της.

Όταν μπήκαν οι πρόσφυγες στα σπίτια που τους έδωσε το κράτος 

έναντι κάποιας πληρωμής, ήταν άδεια.

Τα έντυσαν με τα απαραίτητα και τα στόλισαν με τον καλύτερα τρόπο.

Το μιντέρι - ο αυτοσχέδιος καναπές- ντύθηκε με τα καναπελίκια.
Ογδόντα ετών χειροποίητο κέντημα, αναλλοίωτο, ανεξίτηλο.

Τέσσερα κομμάτια, για το κάθισμα, την πλάτη και τα μπράτσα.

Ένα εργόχειρο του ΄28 με ΄29

για να θυμάσαι την 

γιαγιά Παρασκευή.
Έγραψε η γιαγιά στο καρτελάκι και τα έδωσε στην εγγόνα της το 1989.

Μαζί με την μαξιλάρα, κεντημένη στο χέρι.
Μαξιλάρα το έλεγε αφού ήταν ένα
μονοκόμματο μαξιλάρι για το ζευγάρι.
Έχει μήκος ένα μέτρο και κάτι.
Φανταστείτε τις συνήθειες εκείνης της εποχής.

 Τα στεφανολούλουδα και οι γιρλάντες όπως τα έλεγε,
που κράτησε μια ζωή και ήθελε να τα πάρει μαζί της.
Να πω την αμαρτία μου τα μισά της βάλαμε,
τα υπόλοιπα μοιραστήκαμε τα παιδιά της.
Θα τα δείτε πάνω στο νυφικό της φόρεμα.

Τον άγιο Νικόλα που στόλιζε το εικονοστάσι της μαζί με άλλες εικόνες
και τώρα στολίζει το σπίτι μου.

 Εδώ η μητέρα της, η προγιαγιά Νικολέτα.

Η Αρχόντισσα, όπως την ονομάζει ο άνδρας μου,
γιατί Αρχόντισσα ήταν...

... και η σαΐτα της.
Πόσων χρόνων, δεν ξέρω.

Δύο οικογένειες που έγιναν μία και ... φροντίζει να θυμάται.
Δύο οικογένειες που κατοικούσαν στην ίδια πατρίδα
και τώρα συγκατοικούν εδώ,
στην κορνίζα που έφτιαξε ο πεθερός μου,
ο παππούς Θανάσης.

Για κάποιους δεν έχουν νόημα και ενδιαφέρον όλα αυτά.
Όχι μόνο γιατί αφορούν ξένους προς αυτόν ανθρώπους,
αλλά και γιατί δεν βρίσκουν ενδιαφέρον στα παλαιά αντικείμενα.
Εκείνα ίσως που δεν έχουν οικονομική αξία.
Για εμένα αυτά και εκείνα του παππού Γιάννη είναι ανεκτίμητα.
Έχουν ιστορία και πορεία μέσα στον χρόνο.
Τα κειμήλια αυτά είναι της οικογένειας,
αλλά σαν αυτά υπάρχουν δεκάδες άλλα ίδια,
όπως ίδια ήταν και η πατρίδα για πολλούς πρόσφυγες.
Θα μπορούσα να πω και να δείξω άλλα τόσα, μα δεν χρειάζεται.
Θυμήθηκα, συγκινήθηκα και μοιράστηκα αυτές τις μνήμες,
με όσους τιμούν τις ρίζες μας.

Μάζεψα και φύλαξα θησαυρούς των προγόνων μου.

Έχουν μεγάλη αξία για την οικογένειά μας.
Είναι η ιστορία μας, οι ρίζες μας
και είμαι υπερήφανη γι αυτές.

Σας ευχαριστώ.

Μην ξεχάσετε να μεγεθύνεται, 

έχουν ενδιαφέρον.