Μια μέρα....

...που ήμουν λυπημένη πήγα στη θάλασσα.

Σε μία απέραντη ακτή δεν ήταν κανείς,

παρά μόνο ένας πελεκάνος φύλακας, μόνος στην ερημιά του,

μία σημαδούρα, κόκκινη φανταχτερή μέσα στο μπλε

και ένα ερωτευμένο ζευγάρι από  ξαπλώστρες.

Ο ήλιος ήταν ευχάριστα ζεστός,

 το αεράκι παραπάνω από δροσερό.

Ξυπόλυτη λερώθηκα στη βρεγμένη άμμο

και  περπατώντας πλύθηκα στο καθαρό νερό.

Τριγύρισα στις αμμοθύνες,

χάζεψα στην ομορφιά των αγριολούλουδων

και  ρούφηξα τις μυρωδιές τους.

Αρμονική συνύπαρξη και ηρεμία.

Κανένας φόβος για την πράσινη λάβα του θυμαριού,

που απλωνόταν  νωχελικά στην άμμο.

Τη λύπη μου, τη θλίψη μου, τις σκέψεις μου, 

τις κράτησε η θάλασσα.

Σε αντάλλαγμα μου έδωσε 

γαλήνη, αρώματα και όμορφες εικόνες

που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.

Αν θέλετε και εσείς,

πάμε να περπατήσουμε παρέα.

Σας ευχαριστώ