Τα χρώματα της θάλασσας.

 

Την αξία σε ένα κόσμημα δίνουν τρία στοιχεία κατά την γνώμη μου.

 Το υλικό κατασκευής όποιο και αν είναι αυτό. 

 Η εργασία και ο βαθμός δυσκολίας.

Η σύλληψη της ιδέας και το συναίσθημα που περιέχει.

Αυτό έχει και την μεγαλύτερη βαρύτητα.

Το υλικό και η εργασία το κάνουν αντικείμενο.

Η ιδέα και το συναίσθημα το κάνουν κομμάτι του εαυτού σου.

Ό,τι έχω δουλέψει μέχρι τώρα έτσι το είδα.

Αποτύπωσα σκέψεις, εντυπώσεις, συναισθήματα.

Χαρά,στεναχώρια, υπομονή, βιασύνη, ταραχή, γαλήνη, αναζήτηση...

Πολλοί το λένε ψυχοθεραπεία.

Εγώ το λέω σπουδή στον χαρακτήρα.

Μελέτη του είναι σου.

Όταν το βλέπεις τελειωμένο το διαβάζεις και ξέρεις...

Τότε δεν είναι κόσμημα, είναι κομμάτι του εαυτού σου.

Η μικρή και ταπεινή μου συμμετοχή στην έκθεση.

Πριν λίγο καιρό βρέθηκα σε μία παραλία.

Σε ένα όμορφο, ήρεμο και ζωντανό υδροβιότοπο.

Περπατώντας .... στην άμμο μάζεψα μερικά κοχύλια 

που ξεχώρισα μέσα από τόσα άλλα.

Ξεχώριζαν με το χρώμα, την καθαρότητα, το σχήμα τους.

Έλαμπαν, σκληρά και ευαίσθητα μαζί.

Τα κράτησα στα χέρια μου με κέρδισαν και τα πήρα.

Τα φύλαξα στο μυαλό και στην καρδιά, όπως κάτι που αγαπάμε.

Σκέφτηκα να τα δέσω με κάποιο τρόπο και να τα έχω πάντα.

Και τα έδεσα με ένα τρόπο ελεύθερο, χωρίς δεσμεύσεις.

Με μία αλυσίδα ασφαλή που δεν χρειάζεται να κόψεις ή να σπάσεις.

Απλά την ανοίγεις όπου θέλεις και ελευθερώνεσαι.

Ο δάσκαλος λέει ότι τα έργα, μας αντιπροσωπεύουν.

Αυτό το έργο με αντιπροσωπεύει στην κατασκευή και στην ιδέα.

Τα αγαπημένα μου κοχύλια.

Για το κύμα άκουσα πολλά, για τα κοχύλια περισσότερα.

Τα καλύτερα θα σας πω.

"Ότι φυλάκισα τα χρώματα της θάλασσας"

"Ότι έχει κάτι μαγικό"

"Ότι αγκαλιάζει τρυφερά"

Όλη η θάλασσα και το γαλάζιο του ουρανού στάθηκε εδώ.

Σε μια στιγμή αλλά για πάντα.

Και μόνο πάνω σε χοντρό αλάτι θα μπορούσαν να σταθούν

και να κρατήσουν όλα αυτά που έβαλα μέσα τους.

Όσα φαίνονται και όσα όχι.

Όλα εκείνα τα συναισθήματα που συνεργάστηκαν ...

για να κολυμπήσουμε μαζί στα χρώματα της θάλασσας.

Σε βαθιά και καταγάλανα νερά.

Σε όμορφες παραλίες.

Με συντροφιά  φίλους και  αγαπημένους.

 Με συντροφιά τον εαυτό μας.

Ας ταξιδέψουμε στα χρώματα της θάλασσας.

Μην ξεχνάτε το κλικ, τα δείχνει καλύτερα.

Το κύμα.

 Αυτό είδα το απόγευμα πηγαίνοντας στην έκθεση
και μη μου πείτε ότι δεν είναι κόσμημα της φύσης.




Όταν τελείωσα κάποια κομμάτια από την πρώτη δουλειά με θέμα
  "το σπίτι    ως ιδέα"
 ερχόταν καλοκαίρι.
Τι πιο φυσικό να σκεφτώ το επόμενο έργο,

με θέμα από την θάλασσα που αγαπώ.

Έτσι γεννήθηκε "το κύμα"

Πώς μπορείς να κάνεις ένα κύμα δακτυλίδι;

Με φαντασία και μεράκι.

Πρώτα έγιναν οι μακέτες.

Μετά σχέδια πολλά, μετρήσεις και κόψιμο στο ασήμι.

Αυτό άρχισε να παίρνει μορφή και εγώ χαρά και ικανοποίηση.  

Εσείς μπορεί να μη βλέπετε κύμα
αλλά εγώ το έβλεπα συνεχώς μπροστά μου.

Όλα αυτά ως τις 20-5-2008
Τότε έγινε το πρώτο μέρος.
Σταμάτησα την σχολή και το κύμα έμεινε μισοτελειωμένο
αλλά πάντα στο μυαλό μου.

25-1-2009

Το έπιασα πάλι στα χέρια μου και οι κυμματισμοί έγιναν χειροπιαστοί.

Ή έχω τόση φαντασία που εγώ βλέπω στις καμπύλες κύματα.

 

Χαίρομαι πολύ που τότε κράτησα φωτογραφικό αρχείο.

Όχι σε κάθε στάδιο αλλά ικανοποιητικά ώστε

τώρα που το βλέπω εδώ, να το εκτιμώ περισσότερο.

 Το ένα μέρος της μικρής συμμετοχής μου λοιπόν είναι

  "το κύμα"

Με ένα κοχύλι μέσα...

...έτοιμο να σε δροσίσει.

Το κύμα άρεσε σε πολλές κυρίες.

Μερικές ξετρελάθηκαν, ήθελαν να το αγοράσουν.

Είμαι χαρούμενη και υπερήφανη.

Απέδωσα αυτό που είχα στο μυαλό μου και άρεσε πολύ.

Μην ξεχνάτε το κλικ στις εικόνες, τα δείχνει όλα καλύτερα.

Χρονικό της έκθεσης.

 Το εργαστήρι τέχνης Χαλκίδας εκθέτει τα έργα των μαθητριών,

του τμήματος "κόσμημα"...
 

...σε αίθουσα του δημαρχείου της πόλης.

 Παραλάβαμε  τον χώρο την Δευτέρα το πρωί 

όχι και στην καλύτερη κατάσταση. Αμέσως άρχισε το βάψιμο. 

Η γράφουσα και μη φαινόμενη 

δεν μπορούσε να μη βάλει το χεράκι της. 

 Πήρε το πινέλο και βοήθησε το παλικάρι 

βάφοντας σοβατεπί και γωνίες. 

 

Το απόγευμα η αίθουσα  ήταν σχετικά προετοιμασμένη

να δεχθεί την δουλειά των κυριών.

Τα κουτιά βγήκαν από τις τσάντες και άρχισε ο στολισμός.

Δευτέρα και Τρίτη οι δάσκαλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους 

για το στήσιμο της έκθεσης.

Το απόγευμα της Τετάρτης με το πρώτο σούρουπο

ο κόσμος κατέκλυσε την αίθουσα.

Η κυρία Μυταρά προλόγισε, ευχήθηκε,

και συνεχάρη τις κυρίες και τους δασκάλους.

Η αίθουσα γέμισε κόσμο ως αργά το βράδυ αλλά όχι μόνο.

Γέμισε ευχές και για ανώτερα,
συγχαρητήρια για την δουλειά των κοριτσιών, 

ενθουσιασμό από τις κοπέλες, ικανοποίηση από όλους.
 Από τις μαθήτριες για την παρουσία του κόσμου και τα θετικά σχόλια.

Από τα στελέχη της σχολής για το αποτέλεσμα της έκθεσης.

Από τους τοπικούς άρχοντες για το γεγονός που αναβαθμίζει την πόλη.

Πολλά εκθέματα είναι υψηλής αισθητικής και εργασίας

και μπορούν κάλλιστα να σταθούν σε μεγαλύτερο 

και ίσως πιο απαιτητικό κοινό.

 Εδώ λεπτομέρειες των κοσμημάτων.
Ό,τι είδαμε είναι έργα κυριών 
που παρακολουθούν το τμήμα πολλά χρόνια. 

Κοσμήματος τέχνη.

  

Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια.

Για την ανάρτηση αυτή αφορμή είναι το τελευταίο σχόλιο της  Άιναφετς, 

μετά  η ανάρτηση του fractal 

και την χαριστική βολή έδωσε το σχόλιο του Γκιώνη, 

για να μπω κι εγώ στο club και να μιλήσω για το θέμα των ημερών.

Αλλιώς θα το θέσω όμως.

Διαβάζουμε τόσες μέρες σε εφημερίδες, 

ακούμε σε ράδιο και τηλεοράσεις 

-να πω την αλήθεια δεν κάθισα ούτε πέντε λεπτά να δω- 

βλέπουμε σε πολλά blogs σχόλια για την κρίση, 

τα οικονομικά μέτρα και τα συναφή.

Δεν λέω ότι είναι υπερβολές , ότι έχουν άδικο, 

ότι δεν υπάρχει πρόβλημα.

Λέω όμως ότι φταίμε και εμείς. 

Που λειτουργούσαμε τόσα χρόνια με το νου μας 

στην κλοπή και την απάτη. 

Που κοιτούσαμε πώς θα ξεγελάσουμε και  θα κλέψουμε  οτιδήποτε. 

Τώρα κάνουμε τους ανήξερους και κατηγορούμε τους άλλους.
Τα ξέραμε, τα βλέπαμε, 

όμως τρώγαμε όλοι με κάποιο τρόπο και δεν μιλούσαμε.
Τώρα γίναμε ειδικοί επί των οικονομικών, 

των spreads, της κρίσης, της κριτικής ...

Όπως κάποτε περί χρηματιστηρίου 

και γενικά επί παντός επιστητού κατά περίπτωση.

Όπου βρεθείς και όπου σταθείς μιλούν γι αυτά 

και ας μη ξέρουν πολλοί τι λένε.
Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια.

Ας κάνει ο καθείς την αυτοκριτική του και μετά ας ρίξει τον λίθο.
Ας κάνει τον αγώνα του και όλων μαζί να φανεί σαν ένας.

Προτιμώ χωρίς λόγια, 

να κάνω πράξη όλα αυτά που συμβουλεύουν τόσο εύκολα πολλοί, 

μη κάνοντας τίποτα.

Να διαγράφω τις σαβούρες που προτείνουν  

στα μάτια μου, στα αυτιά μου, στην ψυχή μου. 

Να αντιστέκομαι  στο σύστημα που με θέλει οπαδό στα ανούσια.  

"Να φροντίζω τις ντοματούλες μου και τον δικό μου κόσμο" 

Αλληγορικά και πραγματικά.
 

Υπάρχει ένα βιβλίο με το γνωστό σκάνδαλο της Enron. 

Δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο τώρα. 

Διαβάστε το και πείτε μου ότι δεν είναι μικρογραφία του κόσμου μας.

Άντε και φούντωσα με όλα αυτά, 

είναι και νύχτα να πάω βόλτα στο μποστάνι.

Πάω στην θάλασσα κι εγώ να χαλαρώσω.

Άιναφετς τα λουλούδια και η ανάρτηση είναι για σένα,
με την απάντηση μαζί.

"Κολύμπα στα χόρτα σου και στην θάλασσα"

Είναι πιο υγιεινό για το μυαλό σου και τα μάτια σου.

Γκιώνη και για σένα το ίδιο.

Περιμένω την μοσχοϊτιά και μία φλαμουριά παρακαλώ.
"Πρίγκηπες της νύχτας" σου έχω εδώ.
Η ευτυχία και η ομορφιά είναι στα απλά.

Φιλιά θαλασσένια.

Πρωί πρωί με την δροσιά.

Καλά πάμε, μεγαλώνουν όπως βλέπετε.

Τα φροντίζω και αυτά αρχίζουν να το δείχνουν.

Η πρώτη ντοματούλα.

Το πρώτο αγγουράκι.

Το κολοκυθάκι.

Η πρώτη πιπεριά, εντάξει δεν είναι θα γίνει όμως γρήγορα.

Τα φασολάκια έσκασαν μύτη

και μαζί κάποιος υπόγειος επισκέπτης κόβει βόλτες.

Δυνατά και ορεξάτα.

Σηκώνουν και πέτρες που λέει ο λόγος.

Πρασινίζει ο τόπος σιγά σιγά.

Έτσι το πρωί στο άρωμά του, 

το απόγευμα στην σκιά του 

κάθομαι και απολαμβάνω τους κόπους μου.

Για άλλον λόγο όμως είμαι εδώ.

Τώρα είναι η εποχή που τα αμπελόφυλλα είναι τρυφερά 

σαν μεταξωτά όπως λέω.

Για να τα έχετε μπροστά σας όταν δεν θα υπάρχουν

και να μην αγοράζετε τα τυποποιημένα

ακολουθείστε τις οδηγίες.

Αν βέβαια έχετε την δυνατότητα.

Μαζέψτε τρυφερά και καθαρά φύλλα 

χωρίς ραντίσματα και θειαφίσματα.

Διπλώστε 5-6 φύλλα μαζί όπως τα ντολμαδάκια 

και ρίξτε τα σε άδειο μικρό μπουκαλάκι νερού.

Με ένα ξυλάκι τα σπρώχνετε λίγο να γεμίσει καλύτερα το μπουκάλι.

Τα τοποθετείτε όπως τα μαζέψατε, χωρίς πλύσιμο ή βράσιμο.

Κλείνετε καλά το μπουκάλι και αφήνετε αποθηκευμένα όχι σε ψυγείο.

Λίγες μέρες αργότερα θα έχουν αυτό το χρώμα.

Όταν τα χρειαστείτε κόψτε το μπουκάλι,

 ξεπλύνετε τα φύλλα στο νερό

και ζεματίστε κανονικά σαν να είναι φρέσκα.

Είναι ένας τρόπος συντήρησης υγιεινός, 

χωρίς έξοδα και κόπο.

Τις πρώτες κρύες μέρες, τα Χριστούγεννα και αργότερα,

θα με θυμηθείτε.

Όταν στο τραπέζι σας μπορείτε να έχετε ντολμαδάκια

με τρυφερά φύλλα, σαν μεταξωτά.