Με το τηλέφωνο στο χέρι.

Από τις 7 το απόγευμα περιμένω νέα του.  
Τρεις μέρες τώρα ο νεαρός μικρός μας 

είχε μία ενόχληση στην κοιλιακή χώρα. 

Μέσα σε εξεταστική περίοδο και εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης 

είχε και τον πόνο του.

Το απόγευμα βρήκε χρόνο να πάει στο ΑΧΕΠΑ,

που διημέρευε και είναι κοντά του, να τον δει ένας γιατρός.

Πήγε στις εφτά το απόγευμα και έφυγε στις 12.30

Στην αρχή τον είδε ένας ειδικευόμενος που δεν διέγνωσε τίποτα.

Τον έστειλε σε ένα καθηγητή ο οποίος 
του είπε να κάνει κάποιες εξετάσεις.

Μετά από δύο ώρες τις είδε κάποιος, αλλά ούτε εκείνος βρήκε κάτι.

Τον έστειλε σε έναν άλλο ο οποίος τον παρέπεμψε  
για μία άλλη εξέταση.

Οι γιατροί άλλαζαν βάρδιες και ο νεαρός εκεί.

 Του είπα, μίλα σε κάποιον ότι είσαι εκεί από τις 7 

ή σήκω φύγε να πας σε ιδιώτη

και μου λέει, μία γιαγιά είναι εδώ από τις 4 το απόγευμα.

Μισοί ηλικιωμένοι και οι άλλοι μισοί αλλοδαποί.

Στις 11.30 με την τελευταία εξέταση στο χέρι περίμενε πάλι το γιατρό.

Στις 12.30  πήρε να μου πει την διάγνωση.

Μάλλον σπασμός του εντέρου λόγω άγχους 

και να ξανακάνει μία εξέταση σε δέκα μέρες.

Να βράσω τις εξετάσεις, τις εξεταστικές, το φιλότιμο, 

την υπευθυνότητα, την ανευθυνότητα.

Μάλλον δεν τα ξέρω καλά αυτά και καλύτερα να μη τα μάθω.
Για γέλια και για κλάματα.
Ειδικά στα νοσοκομεία των μεγαλουπόλεων, κόλαση.

Έχασε μισή μέρα, αγχώθηκε που έχασε χρόνο

και ο γιατρός λέει ... να μην αγχώνεται.

Βέβαια ευτυχώς από ότι φαίνεται δεν είναι κάτι σοβαρό 

και μάλλον οι πολλές "εξετάσεις"  τον οδήγησαν σε ... εξετάσεις.

Στις 12,30 που έφυγε, η γιαγιά ήταν ακόμα εκεί και περίμενε.

Αλίμονό μας.