Ταξίδι σ΄ενα παραμύθι.

Αναμνήσεις από ένα παραμύθι έχουμε τέτοιες μέρες.

 Ένα αξέχαστο ταξίδι στο χωριό του Άι Βασίλη, το Ροβανιέμι, 

στην παγωμένη Λαπωνία.

 Ο τόπος, ο κόσμος, ο ήλιος, όλα είναι διαφορετικά.

 Ο χρόνος κυλάει το ίδιο αλλά δεν είναι. 

Στις 9.00 το πρωί είναι ακόμα νύχτα. 

Πάει 10 να ξημερώσει και μη φαντάζεστε φως λαμπερό.

Κάτι σαν σούρουπο μόνο για 3-4 ώρες.

Στις 3.00 το μεσημέρι, ένα διάφανο λες σκοτάδι απλώνεται παντού.

 Ο ήλιος δεν ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό.

Ένα μικρό ημικύκλιο διανύει χαμηλά και δύει.

Είναι θεαματικό το πόσο κοντά τον βλέπεις.

 Σε μικρή απόσταση από το χωριό του

ένα μονοπάτι οδηγεί στο εργαστήρι,

όπου οι βοηθοί του ετοιμάζουν τα δώρα των παιδιών.

 

 Στο βάθος το εργαστήρι φτιαγμένο μέσα στο βουνό

 και εδώ η είσοδος.

Ένας ξύλινος στύλος δίνει τις χιλιομετρικές αποστάσεις 

από διάφορες πόλεις. 3206 km η απόσταση της Αθήνας, 

από την γραμμή του Αρκτικού κύκλου στην γη της Φιλανδίας.

NAPAPIRI ονομάζουν οι Λάπωνες τον Αρκτικό κύκλο.

 Άνθρωποι κλειστοί μα έτοιμοι να γελάσουν, 

να μιλήσουν, να γνωριστούν.

Το τοπίο ειδυλλιακό. Παντού χιόνι. Στα χαμηλά αραιοχτισμένα σπίτια,

φωτισμένα και στολισμένα όμορφα. Στα πανύψηλα πράσινα δένδρα. 

Στους δρόμους που τρέχουν μέσα σε χιονισμένες εκτάσεις.

 Το ταξίδι με το παγοθραυστικό στα βόρεια της Βαλτικής Θάλασσας, 

στον Βοθνικό κόλπο, με το παράξενα ολόλευκο τοπίο 

και το πλοίο να σπάζει τους πάγους, δεν το ζεις συχνά.

Η θερμοκρασία -20οC αλλά ο παγωμένος αέρας 

δίνει την αίσθηση ότι είναι πολύ περισσότερο.

Το πλήρωμα κατεβαίνει, δοκιμάζει τον πάγο και σπάζει κομμάτια 

ετοιμάζοντας "πισίνα" για τους τολμηρούς.

Δεν θα μπορούσα να μην κολυμπήσω, 

έστω και με εκείνες τις αστείες συνθήκες.

Με ειδική φόρμα όπου εκτός, είναι μόνο το πρόσωπο.

Αν απομακρυνθείς σε ψαρεύουν με καλάμι,

σαν ψαράκι που περιμένει στον αφρό.

 Περπάτημα στις παγωμένες λίμνες, 

 βόλτα με έλκηθρα που έσερναν όμορφα χάσκι και τάρανδοι,

ήταν μερικές ακόμα από τις δραστηριότητες του ταξιδιού.

Το θεόρατο Χριστουγεννιάτικο δένδρο μπροστά στο σπίτι του Άι Βασίλη,

 φωταγωγημένο πάντα, αφού και οι λίγες ώρες της ημέρας 

είναι σαν σούρουπο.

Το σπίτι του παραμυθένιο και ανοιχτό όλη μέρα, 

τρόπος του λέγειν όλη μέρα.

Είπαμε μέρα είναι μόνο τρεις ώρες. 

Ανοιχτό πολλές ώρες λοιπόν για να υποδεχτεί μικρούς και μεγάλους. 

Να μιλήσει μαζί τους και να φωτογραφηθεί.

Ένα ταξίδι στο παραμύθι του Άι Βασίλη που μας παρέσυρε 

και μας ταξίδεψε σαν μικρά παιδιά.

Ένα παραμύθι που ζήσαμε και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Οι φωτογραφίες δεν είναι οι καλύτερες

αλλά οι αναμνήσεις μας είναι.

Κλαδαριές.

Στην όμορφη Σιάτιστα.

 Υψόμετρο στα χίλια μέτρα.

 Πίσω από την εκκλησία

 με τον όμορφο κήπο,

  μία μικρή κλαδαριά

 που θα ανάψει σε τρεις ώρες.

 Και τούτη, με τους μπόμπιρες όλο καμάρι για το έργο τους.

 Κι άλλη μία από τις τόσες που ετοιμάζονται σε κάθε γειτονιά.

Έστησαν το βεργί και γύρω του το λόζιο.

Ένα ξύλο μήκους 4-5 μέτρων και γύρω του ξερόχορτα,

που μάζεψαν από τα αμπέλια και τα χωράφια,

μετά του Αγίου Δημητρίου. Τα φύλαξαν σε αποθήκες 

και με αυτά ετοιμάζουν τις κλαδαρές στις 23 Δεκέμβρη.

 

 Ανεβαίνουν στη σκάλα και στεραιώνουν τα χόρτα ψηλά,

γιατί θέλουν να είναι η μεγαλύτερη.

 Αυτή είναι ήδη έτοιμη, την στόλισαν και περιμένει την φλόγα,

από τον Δήμαρχο και τους τοπικούς άρχοντες.

 Και οι μεγάλοι μαζί με τα παιδιά πέρνουν μέρος στο έθιμο.

Κουβαλούν με τα αυτοκίνητα τα ξερόχορτα 

και ετοιμάζονται να κάψουν τις κλαδαρές ή κλαδαριές.

Τα κουδούνια και οι μουσικές ανάβουν το κέφι,

φουντώνουν το χορό και ζεσταίνουν την ατμόσφαιρα.

Όταν καεί ο λόζιος θα προσπαθήσουν να ρίξουν το βεργί.

Όποιος το ρίξει είναι ο τυχερός που θα παντρευτεί.

Και του χρόνου στις 23 Δεκεμβρίου το κάψιμο της κλαδαριάς

και στις 30 τα Σούρουβα,

 από τα έθιμα του δωδεκαήμερου της Σιάτιστα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

από μια πατρίδα όμορφη,

με πυρήνες ενέργειας, δύναμης και αισιοδοξιας.

Αναμνήσεις και ευχές...

...πάνω και κάτω από το δένδρο.

 Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια που με συγκινούν.

 Ζωγραφισμένες στο χέρι και εύθραυστες.

 Φυλαγμένες χρόνια στο κουτί, γιατί φοβόμουν μην σπάσουν. 

Σήμερα 30 χρόνια μετά,

τις στόλισα πρώτη φορά σε ένα διαφορετικό ρόλο.

Όχι σαν Χριστουγεννιάτικα στολίδια,

αλλά σαν αναμνήσεις από τα παιδικά και τα μεταγενέστερα χρόνια.

Όλες χαρούμενες και τρεις λυπημένες.

 Όταν η λύπη και η χαρά γίνεται ένας κόμπος στολισμένος

 τότε περνάμε στις ευχές.

Μυστικές, κρυφές

ευχές από καρδιάς.

 Και άλλες φανερές, δυνατές, με χρώμα και φως.

Για ό,τι αγαπάμε, ό,τι είναι δίπλα μας,

και ό,τι φυλάμε βαθιά στην ψυχή μας.

Στην @φίλη Χρωματιστή

ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ..... Μπακλαβάς με καρύδι.

Προλαβαίνω; Προλαβαίνω!!!

Για χάρη δύο αγοριών ο μπακλαβάς εφέτος έγινε νωρίτερα.

Ευκαιρία είναι λοιπόν να μπει στην λίστα

ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Πιστεύω αξίζει να την προσθέσουμε στις Ελληνικές συνταγές.

Κάθε χρόνο αρχίζω κάπως έτσι.

Πρώτα θα κόψω χοντρό το καρύδι σ΄αυτό το μύλο 

που είναι μόνο για την δουλειά αυτή.

 Θα προσθέσω την τριμμένη φρυγανιά την ζάχαρη και τα κανελογαρύφαλα

 και θα αρχίζω την διαδικασία της στρώσης.

Έτσι έγινε και σήμερα πρωί πρωί.

Ετοίμασα τα υλικά που μπορείτε να δείτε εδώ

αφού είναι ακριβώς τα ίδια.

 Τώρα που το βλέπω σκέφτομαι ότι χρόνια

γίνεται ακριβώς το ίδιο σκηνικό.

Χαίρομαι γι αυτό αφού η ρουτίνα μερικές φορές είναι θησαυρός.

 Είναι σπουδαίο να είμαστε καλά 

και να επαναλαμβάνουμε ενέργειες χαράς.

 Γι αυτούς που αγαπάμε

Ότι πιο γλυκό και όμορφο.

Καλές γιορτές να έχουμε.

ΜΑΓΕΙΡΕΎΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.... Σελινάτο Χριστουγεννιάτικο.

 

Κάθε τόπος και εποχή θα έλεγα έχει διαφορετικά έθιμα.

Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι όταν είμασταν παιδιά,

ήταν απαραίτητο το σελινάτο με χοιρινό και αυγολέμονο.

Θυμάμαι ότι δεν μου άρεσαν τα χόρτα

αλλά βουτούσα ανελέητα στο ζουμάκι.

Οι συνήθειες αλλάζουν 

και τα παιδιά μου από το τραπέζι αυτής της ημέρας,

θα θυμούνται πλέον γαλοπούλα γεμιστή.

Μαγειρέυω όμως το σελινάτο και το τιμά όλη η οικογένεια.

Και επειδή είπαμε αλλάζουν οι συνήθειες,

τώρα τρώω και το σέλινο, ειδικά όταν είναι από τον κήπο μου.

Το έφτιαξα για το χατήρι της Λίλας 

και της ιδέας που είχε να μαγειρέψουμε Ελληνικά.

Χρειαζόμαστε 2 κιλά σέλινο και σέλερι αν θέλετε.

1 κιλό χοιρινό, αλατοπίπερο, ελαιόλαδο, 2 αυγά, 1 λεμόνι και κρασί.

 Καλοπλένουμε και ψιλοκόβουμε τα χόρτα.

Τα νεροβράζουμε μία φορά και τα αφήνουμε στην άκρη.

Αυτή η δουλειά μπορεί να γίνει και μία δύο ημέρες πριν

και να τα φυλάξουμε στο ψυγείο.

 Σωτάρουμε το κρέας και το κρεμύδι σε λίγο ελαιόλαδο.

Το σβήνουμε με ένα ποτηράκι λευκό κρασί, ρίχνουμε αλάτι, 

φρεσκοτριμμένο πιπέρι και δύο ποτήρια νερό.

 Όταν βράσει το χοιρινό αποσύρουμε 

και στο ζωμό ρίχνουμε τα σέλινα.

Τα γυρίζουμε αρκετές φορές για να βράσουν ομοιόμορφα.

 Δοκιμάζουμε και αφού έχουν βράσει καλά, προσθέτουμε το κρέας 

και ετοιμάζουμε το αυγολέμονο.

Μη βλέπετε το ζουμάκι και σας φαίνεται πολύ.

Κάποιος ακόμα βουτάει ανελέητα 

γι αυτό φροντίζω να είναι μπόλικο.

Το κρέας σε συνδιασμό με χόρτα είναι πάντα ελαφρύ.

Μάλλον ταιριάζει μετά την Χριστουγεννιάτικη νηστεία

γι αυτό και το συνήθιζαν.

Καλές γιορτές να έχουμε.