Λέτε να αργήσει;

Σαν Θαλασσένια, θαλασσινή, θαλασσίτσα,
έτσι με έλεγαν μικρή και να σας πω γιατί.
Ταξίδευα με τους γονείς μου πριν πολλά χρόνια -πολλά λέμε-
τεσσάρων πέντε ετών ήμουν, σε ένα παραθαλάσσιο δρόμο.
Κεντρικός οδικός άξονας αλλά εκείνη την εποχή
τα αυτοκίνητα δεν ήταν τόσα πολλά.
Καταμεσήμερο καλοκαιριού και κάτι έγινε στο αυτοκίνητο.
Σταθήκαμε εκεί μέχρι να φανεί κάποια βοήθεια.
Μισή, μία ώρα δεν θυμάμαι.
Θυμάμαι όμως ακόμα την εικόνα της θάλασσας,
καθάρια και διάφανη να απλώνεται μπροστά μου.
Χιλιάστραφτε από τον ολόλαμπρο ήλιο
και φάνταζε απέραντη στα παιδικά μου μάτια.
Θυμάμαι πολύ καλά την απορία του παιδικού μυαλού μου
που δεν έλεγε να λυθεί.
Και βέβαια θυμάμαι -τι γλυκιά μνήμη- την ερώτηση στη μαμά.

"Αφού διψώ, γιατί δεν μπορώ να πιω θαλασσίτσα;"

Όπως καταλαβαίνετε η ιστορία έγινε γνωστή
και κάποιοι με έλεγαν θαλασσίτσα για πολλά χρόνια μετά.
Σαν Θαλασσένια, θαλασσινή, θαλασσίτσα λοιπόν,
από τότε έχω ένα δεσμό με αυτή την μάγισσα.
Δεν ξέρω αν είναι αγάπη εκ γενετής ή επίκτητη.
Δεν ξέρω αν φταίει το καβούρι καρκινάκι που είμαι.
Ξέρω ότι θέλω να βλέπω αυτό το απέραντο γαλάζιο γαλήνης
και ελευθερίας κάθε μέρα.
Είναι το πρώτο και τελευταίο πράγμα που βλέπω κάθε μέρα.

Και όποτε κάθομαι μπροστά της και τη βλέπω, την ακούω, και την γεύομαι

και χαζεύω

εδώ

και εδώ που μου αρέσει

και εδώ.

Αλλά και εδώ

σε αυτές τις μοναδικές

φυσικές ματιέρες

όπως μοναδικά

είναι κάποια πράγματα στη ζωή μας,

αναρωτιέμαι.

Είναι μακριά το καλοκαίρι για να πάω στη θαλασσίτσα;

Μου έχει λείψει.

Λέτε να αργήσει πολύ το καλοκαίρι;

Ιστορία αληθινή.

Πρίν λίγες μέρες βρέθηκα στην Αθήνα για δουλειές. Μέσα στο μετρό ένα συμπαθητικό ζευγάρι μου τράβηξε την προσοχή. Πενηντάρηδες περίπου, συνηθισμένοι άνθρωποι.

Εκείνος με την αλογοουρά του και τα γιαλάκια του. Εκείνη όμορφη και κομψή, στεκόταν μπροστά του και κρατιόταν στην κολώνα. Φαίνονταν ήρεμοι και γαλήνιοι, λες και δεν ήταν κανείς δίπλα τους.
Εκείνος πότε-πότε έγερνε το πρόσωπό του και ακουμπούσε στο χέρι της.
Εκείνη τον χάιδευε διακριτικά και τρυφερά.
Κοίταζαν ο ένας τον άλλον βαθιά στα μάτια, χωρίς να μιλούν. Όμως έλεγαν πολλά μεταξύ τους.

Η εικόνα μου φάνηκε οικεία και γνώριμη και συνάμα τόσο σπάνια όμορφη.
Τα πρόσωπά τους και οι κινήσεις τους είχαν ευγένεια, σεβασμό, και τρυφερότητα.
Η αγάπη ξεχείλιζε από τα μάτια τους, τα χέρια τους, τα χείλη τους,
στις λίγες χαμηλόφωνες κουβέντες.
Τους παρατηρούσα χωρίς ντροπή και τους χαιρόμουν. Θα ήθελα να τους πω,
τι όμορφοι που ήταν οι δυό τους, και να δείξω το θαυμασμό μου.
Αλλά ούτε που έβλεπαν γύρω τους.
Ήταν σε ένα κόσμο δικό τους, στον παράδεισό τους, μέσα στο μετρό.
Εκείνη να κρατιέται στην κολώνα και εκείνος να την ακουμπάει,
κάθε τόσο με το μάγουλό του για να πάρει το χάδι της.
Εκείνη να το δίνει λες από δική της ανάγκη και ΄κείνος να την ευχαριστεί
κοιτώντας την βαθιά στα μάτια, κατευθείαν στην καρδιά.

Έτσι τους είδα γιατί έτσι αισθάνομαι. Έτσι τους είδα γιατι έτσι ήταν. Αλήθεια.
Τόσο όμορφοι σίγουροι και ήσυχοι μέσα στο αδιάφορο πλήθος.
Να χαίρονται ο ένας το άγγιγμα του άλλου σαν διψασμένο χόρτο.

Ο ένας το άγγιγμα του άλλου. Τόσο τρυφερό και αναγκαίο.
Εύχομαι να σας αγγίζουν με αγάπη τρυφερότητα σεβασμό και ευγένεια.

Να τον χαίρομαι.

Τα αγαπημένα του βιβλία

Και αυτά αγαπημένα. Τακτοποιημένα με σειρά και τάξη.

Και τούτα τα τελευταία αποκτηθέντα
και ακόμα ένα που διαβάζει τώρα. Το σμήνος.

Και αυτή η πρώτη αγαπημένη.

Και τούτη η Ramirez.

Έχει κι αλλη αγαπημένη το ξέρω, το αισθάνομαι.
Όχι κιθάρα, γυναίκα. Το ζώ κάθε ώρα και στιγμή.

Ο δικός μου αγαπημένος γιορτάζει.

Μία διαδρομή αλλιώτικη.

Ένα από τα τέσσερα ποτάμια που συναντούμε στη διαδρομή
Θεσσαλονίκης - Αθηνών,
των οποίων τα αρχικά σχηματίζουν τη λέξη "γάλα"
Γαλλικός, Αξιός, Λουδίας, Αλιάκμονας.

Μία εθνική ευρωπαϊκών προδιαγραφών από Θεσσαλονίκη προς Κατερίνη
κάπου κοντά στον Κολινδρό.

Συστάδες από λεύκες.
Έχω ακούσει ότι αν γεννιόταν κορίτσι φύτευαν λεύκες.
Όταν ερχόταν η ώρα η καλή όπως λένε, πουλούσαν την ξυλεία
και έφτιαχναν την προίκα του κοριτσιού.
Δεν ξέρω αν αληθεύει, αλλά είναι προνοητικό.

Πριν την κοιλάδα των Τεμπών λόγω των κατολισθήσεων,
οδηγούν τα Ι.Χ από μία επαρχιακή διαδρομή
πότε ορεινή και πότε παραθαλάσσια.
Εδώ αρχίζει η αλλιώτικη διαδρομή. Μπορείς να νευριάσεις και να βρίζεις
ή να απολαύσεις το τοπίο και να χαλαρώσεις
από τις υψηλές ταχύτητες της εθνικής.
Εγώ το απόλαυσα. 80 χιλιόμετρα για μία ώρα.

Η υπό κατασκευή σήραγγα των Τεμπών.
Αν ήταν έτοιμη δεν θα έβλεπα τα παρακάτω.

Μία θεότρελη αμυγδαλιά, ολάνθιστη μέσα στο Γενάρη,
στο νέο κομμάτι της εθνικής για λίγο καιρό.

Ένα καταρράκτη σαν πίνακα ζωγραφικής.

Δεν θα έβλεπα το Αιγαίο από αυτό το σημείο
και τα κύματα να σκάνε στην ακτή.

Μία παραλία αρκετών χιλιομέτρων αφρισμένη.

Ούτε αυτή την υποψήφια -Καλατράβα- γέφυρα.

Δεν θα έβλεπα τα χιόνια στον Όλυμπο και αυτό το ροζουλί σπιτάκι
να δίνει χρώμα στο μουντό και βροχερό της μέρας.

Και πάλι στον πολιτισμό της εθνικής για λίγο όμως.

Το μπλόκο των αγροτών στο Κάστρο έριξε την κίνηση πάλι εκτός.
Εδώ τα χωράφια στις δόξες τους.
Ενημερώνονται για όλα τα μοντέλα των αυτοκινήτων.
Τα τρακτέρ στην εθνική και τα Ι.Χ να κάνουν πασαρέλα στα χωράφια.
Κατάσταση δραματική, εκνευριστική, χαοτική, και απαράδεκτη.
Όση κατανόηση να δείξω στα προβλήματα των αγροτών,
με εξοργίζει να μου κλείνουν το δρόμο.

Αυτοί ή όποιοι άλλοι.

Και αν εγώ το διασκέδαζα περνώντας μία φορά,
σκέπτομαι εκείνους που αναγκάζονται να το κάνουν κάθε μέρα.

Συναντήσεις ευχάριστες.

Ένα ταξίδι και μια επιθυμία στην όμορφη Θεσσαλονίκη έγιναν πραγματικότητα.
Μου είχε λείψει η πόλη και οι βόλτες μου εκεί.
Τώρα είχα ακόμα ένα λόγο να βρεθώ εκεί.
Να γνωρίσω μπλογκόφιλους από κοντά εάν το ήθελαν.
Ήθελα να συναντήσω εκείνους στους οποίους λέω καλημέρα και ευχές.
Εκείνους που βλέπουν και γράφουν δυο λέξεις στη θαλασσένια @υλή μου.
Δεν πρόλαβα και όλους όσους ήθελα μα λίγους και καλούς.
Τους ευχαριστώ για την ανταπόκριση.


Γαλήνιε ΕΠΊΚΟΥΡΕ, σ΄ευχαριστούμε για το τσίπουρο,
θα το τιμήσουμε με καλή παρέα.
Καλοσυνάτε ΔΎΣΠΙΣΤΕ, σ΄ευχαριστώ για την μπύρα,
επιφυλάσσομαι να ανταποδώσω εδώ ή εκεί.
Γλυκύτατη ακτίδα, υπόσχομαι να τιμήσω την πρόσκληση
στο τραπέζι σας και τους μεζέδες του Δημήτρη σου, την επόμενη φορά.
Σε ευχαριστώ για την ζεστή αγκαλιά σου.

Από τον Κέδρινο λόγο με τα χίλια δένδρα,
χίλιες ευχές για εσάς και τις οικογένειές σας.

Εύχομαι σύντομα να είναι η επόμενη φορά,
για συνέχεια στις συναντήσεις και τις βόλτες.
Χαίρομαι επίσης εκείνο το "ίσως κάποιους κάποτε γνωρίσω"
που βγήκε αληθινό.

Είμαι εδώ και μου αρέσει.

Συννεφιασμένη μέρα ...

... αλλά τόσο όμορφη...

Καλή και όμορφη μέρα.

Έτσι, χωρίς λόγια.

Καλημέρες θαλασσένιες με γαλήνη.

Βραδινό για δύο.

Το δικό του βραδινό.
Το αγαπημένο του σάντουιτς.
Μπαγκέτα με ντοματούλα από τον κήπο, γραβιέρα Αμφιλοχίας
και μπριζόλα καπνιστή.

Βραδινό απλό νόστιμο και ελαφρύ.

Το δικό μου. Σαλάτα εποχής.
Μαρούλι, λάχανο, καρότο, ντοματάκι, ρόδι, όλα από τον κήπο.
Γραβιέρα, παξιμάδι κρητικό,
πράσινο μήλο, ξύδι μπαλσάμικο και ελαιόλαδο.

Γυναίκες. Ένα σωρό θέλουν, ακόμα και για μια σαλάτα.

Ας δούμε και την σαλάτα της Αλίκης.

Μου αρέσει και τρώγεται ευχάριστα όλες τις εποχές.
Χρειαζόμαστε φασόλια μαυρομάτικα καλά βρασμένα,
ψιλοκομμένο φρέσκο και ξερό κρεμμύδι
Επειδή δεν μου αρέσει το φρέσκο δεν το βάζω.
Αβοκάντο καλογινωμένο κομμένο σε μικρά κυβάκια, ελαιόλαδο,
ξύδι μπαλσάμικο και λεμόνι, ψιλοκομμένο μαϊντανό.

Μη τα περιμένετε όλα έτοιμα.
Ενώστε τα υλικά κατά προτίμηση και δοκιμάστε.
Και απολαύστε.

Αισιοδοξία.

Τίποτα καλύτερο δεν θα μπορούσα να βάλω μετά το τέλος των γιορτινών αναρτήσεων

και στην αρχή της νέας χρονιάς, από ένα βραβείο.

Χαρισμένο από την ΓΑΣΤΕΡΟΠΛΗΞ και την ευχαριστώ πολύ.

Και άλλο ένα από την Και λοιπόν; E allora.

Την ευχαριστώ για την επιλογή της.

Ένα βραβείο φωτεινό χαρούμενο αισιόδοξο

όπως ελπίζω να είναι η χρονιά για όλους μας.

Το πρώτο μου γι αυτό και είμαι διπλά χαρούμενη.

Το θεωρώ τιμή για ένα blog που κάνει το κέφι του και γράφει,

ό,τι του αρέσει ό,τι είναι δικό του και ό,τι αγαπά πολύ.

Όπως λένε οι κανόνες που τώρα μαθαίνω πρέπει:

Πρώτα να το παραλάβω και να το βάλω στο blog μου -σε περίοπτη θέση λέω εγώ-

Μετά να το χαρίσω σε δώδεκα φίλους blogers -άντε να ξεχωρίσεις σε ποιους-

Να βάλω link στα ονόματά τους -αυτό εννοείται-

Και τέλος να τους ενημερώσω -με πολύ χαρά-

Με τυχαία σειρά και όχι με διάκριση

θα το χαρίσω σε blogs που διαβάζω με χαρά και συγκίνηση.

Στον nautilus για τη δύναμη της ψυχής του.

Στην ΕΙΡΉΝΗ για τα μαθήματα ζωής που δίνει.

Στον ΕΠΊΚΟΥΡΟ για την ευγένειά του.

Στην Άννα που παιδεύει για να εκπαιδεύσει.

Στην mariaonice που με προσγειώνει.

Στην ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ για τις σημερινές εικόνες ομορφιάς.

Στην margo για τις εκπληκτικές μουσικές επιλογές και όχι μόνο.

Στον τρελό του χωριού για τις λογικές του τρέλες.

Στον ηλιογράφο για τους ανεκτίμητους πίνακες που βλέπω.

Στο άλσος γιατί έτσι μου αρέσει.

Στην Χρωματιστή φίλη χωρίς εξήγηση.

Στον καπετάνιο που αρμενίζει στη θάλασσα που αγαπώ.

Ευχαριστώ αυτά τα blogs και τα άλλα που βλέπω γιατί κάτι παίρνω από όλους.

Τα φώτα της πόλης.

Ας μείνουμε λίγο ακόμα στο εορταστικό πνεύμα των ημερών.
Έχουμε καιρό μπροστά μας για τα δύσκολα.

Το κρηπίδωμα στα κόκκινα.

Η νέα γέφυρα...

...στολισμένη.

Ένας εμπορικός δρόμος...

...χωρίς κόσμο.

Μια πλευρά της παραλιακής.

Το παγοδρόμιο στην πλατεία Αγίου Νικολάου.

Η παραλία στα μπλέ της θάλασσας...

Η πόλη μου στολισμένη φιλόξενη ρομαντική.

Η Κάνηθος φωταγωγημένη.

Εκπληκτική θέα από την παραλία.

Το άλσος της Κανήθου με το επιβλητικό κάστρο.