Στον αέρα...

Έφυγα...

μία μέρα με πολύ  βροχή και αρκετό κρύο.

Ένα ταξίδι στα δυτικά, που γίνεται για πολλοστή φορά 

και πάντα με τα ίδια συναισθήματα

χαράς και ανυπομονησίας στό πήγαινε.

Στην επιστροφή αλλάζουν και περιπλέκονται.

Ευτυχώς υπάρχουν οι κύκλοι 

και για πολλά πράγματα περιμένουμε την επανάληψη. 

Κάπου στην Αδριατική.

Χιονισμένες οροσειρές στην Ευρώπη.

Κορυφογραμμές

Όταν κοιτάς από ψηλά...

...βλέπεις αληθινές ζωγραφιές.

Αλλά και συνταξιδιώτες στον ορίζοντα.

Οι γραμμές που μου αρέσουν από εδώ χάνονται πολύ γρήγορα.

Τέσσερεις ώρες μετά πλησιάζουμε στην μία άκρη του Ατλαντικού.

Εικόνες μαγευτικές ...

...όμορφες...

...που σε βάζουν σε σκέψεις. 

Χρόνος υπάρχει πολύς, πέντε ώρες πάνω από τον ωκεανό.

Και εδώ η άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Πάνω από τον Καναδά.

 

Αμέτρητες παγωμένες λίμνες.

Τα χιόνια λιγοστεύουν.

Τα σύννεφα τακτοποιημένα στη σειρά,

Νομίζεις ότι βλέπεις το κοίλο της γής. 

Εδώ χάθηκα δεν ξέρω, κάτι από Ηνωμένες Πολιτείες.

Ξέρω ότι σε λίγο και μετά από δέκα ώρες

ταξίδι φθάνω στον προορισμό μου.

Τί να σας πω, ότι είδα σας δείχνω.

 Προσγείωση.

 Στο βάθος η  Ν. Υόρκη.

Γέφυρες που μου αρέσουν γιατί ενώνουν.

Τα χιόνια φαίνονται ακόμα και από τον δέκατο ένατο. 

Λίγες μέρες πρίν είχε ρίξει μισό μέτρο.

Στις αυλές υπάρχουν ακόμα αλλά ότι και να γίνει...

...η  Άνοιξη είναι και εδώ.

Μην ξεχνάτε το κλικ τα δείχνει καλύτερα.