Απομεινάρια του καλοκαιριού.

Σε τούτη την παραλία εφέτος μάζεψα τα περισσότερα κοχύλια.

 Ενθουσιασμένη πήρα πάρα πολλά,
αλλά με μια δεύτερη ματιά είδα ότι δεν άξιζαν όλα.



Διάλεξα και κράτησα τα καλύτερα.

Μερικά ακόμα βρήκα εδώ,

 όπου και το μεγαλύτερο αυτής τη συλλογής.

Εδώ όμως βρήκα το καμάρι μου

Εγώ καμαρώνω και πέστε ότι θέλετε.

Για τους δύτες δεν είναι σπουδαία κατάδυση στα 3-4 μ. 

Για εμένα είναι.
Εκεί που κολυμπούσα το καλοκαίρι,
το είδα με τα γυαλάκια στον βυθό.
Ζωντανό και με στρείδια κολλημένα επάνω του.

Πώς να το πιάσω..... αλλά και πώς να το αφήσω.

Το πείσμα με βοήθησε καθώς και μία κυρία σημαδούρα.

Έκανα βουτιές και το άγγιζα,
μα το λερωμένο κέλυφος με απέτρεπε να το πιάσω γερά.

Το άφηνα και ανέβαινα άπρακτη.
Η ...κυρία σημαδούρα κράτησε σημάδι
και βγήκα στην στεριά να βρω κάτι για βοήθεια.
Τελικά τίποτα δεν ήταν βολικό όσο τα χεράκια μου.

Ξαναγύρισα και μετά από μερικές προσπάθειες
έδωσα την χαριστική βολή.
Βούτηξα μία αποφασιστική και το έπιασα!!!

Είναι το καμάρι μου και μη γελάτε οι δύτες.
Κι αν δεν πιάνουμε ψάρια, μαζεύουμε κοχύλια.

Δύο  φίλοι   έδειξαν χιόνια από τα βόρεια.
Εγώ αύριο λέω να κάνω το τελευταίο μπάνιο της χρονιάς.

Για το χατήρι του ΔΥΣΠΙΣΤΟΣ

Είχε δίκιο ο άνθρωπος.

Κοχύλι στο γκαζόν σαν τη μύγα μέσ΄το γάλα.

Για το χατήρι του Epicuros

 χωρίς Photoshop



Για την  Άιναφετς

 

Μαγισσούλα σε βλέπω στα βουνά σου.

Για όσους αγαπούν την θάλασσα

 από το σημερινό μπάνιο

που ίσως δεν είναι το τελευταίο της  χρονιάς.

Βασίλη ευχαριστώ για την διόρθωση.