Ταξίδι σ΄ενα παραμύθι.

Αναμνήσεις από ένα παραμύθι έχουμε τέτοιες μέρες.

 Ένα αξέχαστο ταξίδι στο χωριό του Άι Βασίλη, το Ροβανιέμι, 

στην παγωμένη Λαπωνία.

 Ο τόπος, ο κόσμος, ο ήλιος, όλα είναι διαφορετικά.

 Ο χρόνος κυλάει το ίδιο αλλά δεν είναι. 

Στις 9.00 το πρωί είναι ακόμα νύχτα. 

Πάει 10 να ξημερώσει και μη φαντάζεστε φως λαμπερό.

Κάτι σαν σούρουπο μόνο για 3-4 ώρες.

Στις 3.00 το μεσημέρι, ένα διάφανο λες σκοτάδι απλώνεται παντού.

 Ο ήλιος δεν ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό.

Ένα μικρό ημικύκλιο διανύει χαμηλά και δύει.

Είναι θεαματικό το πόσο κοντά τον βλέπεις.

 Σε μικρή απόσταση από το χωριό του

ένα μονοπάτι οδηγεί στο εργαστήρι,

όπου οι βοηθοί του ετοιμάζουν τα δώρα των παιδιών.

 

 Στο βάθος το εργαστήρι φτιαγμένο μέσα στο βουνό

 και εδώ η είσοδος.

Ένας ξύλινος στύλος δίνει τις χιλιομετρικές αποστάσεις 

από διάφορες πόλεις. 3206 km η απόσταση της Αθήνας, 

από την γραμμή του Αρκτικού κύκλου στην γη της Φιλανδίας.

NAPAPIRI ονομάζουν οι Λάπωνες τον Αρκτικό κύκλο.

 Άνθρωποι κλειστοί μα έτοιμοι να γελάσουν, 

να μιλήσουν, να γνωριστούν.

Το τοπίο ειδυλλιακό. Παντού χιόνι. Στα χαμηλά αραιοχτισμένα σπίτια,

φωτισμένα και στολισμένα όμορφα. Στα πανύψηλα πράσινα δένδρα. 

Στους δρόμους που τρέχουν μέσα σε χιονισμένες εκτάσεις.

 Το ταξίδι με το παγοθραυστικό στα βόρεια της Βαλτικής Θάλασσας, 

στον Βοθνικό κόλπο, με το παράξενα ολόλευκο τοπίο 

και το πλοίο να σπάζει τους πάγους, δεν το ζεις συχνά.

Η θερμοκρασία -20οC αλλά ο παγωμένος αέρας 

δίνει την αίσθηση ότι είναι πολύ περισσότερο.

Το πλήρωμα κατεβαίνει, δοκιμάζει τον πάγο και σπάζει κομμάτια 

ετοιμάζοντας "πισίνα" για τους τολμηρούς.

Δεν θα μπορούσα να μην κολυμπήσω, 

έστω και με εκείνες τις αστείες συνθήκες.

Με ειδική φόρμα όπου εκτός, είναι μόνο το πρόσωπο.

Αν απομακρυνθείς σε ψαρεύουν με καλάμι,

σαν ψαράκι που περιμένει στον αφρό.

 Περπάτημα στις παγωμένες λίμνες, 

 βόλτα με έλκηθρα που έσερναν όμορφα χάσκι και τάρανδοι,

ήταν μερικές ακόμα από τις δραστηριότητες του ταξιδιού.

Το θεόρατο Χριστουγεννιάτικο δένδρο μπροστά στο σπίτι του Άι Βασίλη,

 φωταγωγημένο πάντα, αφού και οι λίγες ώρες της ημέρας 

είναι σαν σούρουπο.

Το σπίτι του παραμυθένιο και ανοιχτό όλη μέρα, 

τρόπος του λέγειν όλη μέρα.

Είπαμε μέρα είναι μόνο τρεις ώρες. 

Ανοιχτό πολλές ώρες λοιπόν για να υποδεχτεί μικρούς και μεγάλους. 

Να μιλήσει μαζί τους και να φωτογραφηθεί.

Ένα ταξίδι στο παραμύθι του Άι Βασίλη που μας παρέσυρε 

και μας ταξίδεψε σαν μικρά παιδιά.

Ένα παραμύθι που ζήσαμε και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.

Οι φωτογραφίες δεν είναι οι καλύτερες

αλλά οι αναμνήσεις μας είναι.