Πρίν αλλάξουμε θέμα...

...ακόμα ένα απόσπασμα  

από το βιβλίο του Eduardo Galeano

μνήμη της φωτιάς

Ι Ι. ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ

1785

Βερσαλίες

Η πατάτα γίνεται μεγάλη κυρία.

Την έφεραν από το Περού πριν από διακόσια πενήντα χρόνια 

οι Ισπανοί κατακτητές. Οι Ινδιάνοι την είχαν σε μεγάλη εκτίμηση, 

γι΄αυτό στην Ευρώπη την προόρισαν για τα γουρούνια, 

τους φυλακισμένους και τους ετοιμοθάνατους.

Η πατάτα τιμωρήθηκε και χλευάστηκε κάθε φορά 

που προσπάθησε να ξεφύγει από τα χοιροστάσια, 

τις φυλακές και τα νοσοκομεία. 

Σε πολλές επαρχίες απαγορεύτηκε και στην Μπεζανσόν 

την κατηγόρησαν για τη λέπρα.

Ο Αντουάν Παρμαντιέ γνώρισε την πατάτα στην αιχμαλωσία. 

Βρισκόταν σε μια φυλακή της Πρωσίας, όπου του έδιναν να φάει μόνο πατάτες. 

Στην αρχή του φάνηκε άνοστη, όμως στη συνέχεια την αγάπησε, 

κι ανακάλυψε σ΄ αυτήν ποικίλες γεύσεις και χαρίσματα.

Ελεύθερος πλέον στο Παρίσι, ο Παρμαντιέ οργάνωσε μια δεξίωση,

όπου παρευρέθηκαν ο Ντ΄Αλαμπέρ, ο Λαβουαζιέ,

ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών Βενιαμίν Φραγκλίνος και άλλοι επίσημοι.

Ο Παρμαντιέ τους πρόσφερε ένα μενού αποκλειστικά με πατάτες:  

πατατόσουπα, πουρέ, ψωμί από πατάτα, πατατοσαλάτες με διάφορες σάλτσες, 

τηγανητές πατάτες, πίτες και γλυκά από πατάτα. 

Για επιδόρπιο, τούρτα από πατάτα. Για ποτό, τσίπουρο πατάτας.

Ο Παρμαντιέ έπλεξε το εγκώμιό της. Εξύμνησε τη θρεπτική της αξία, 

ισχυρίστηκε πως είναι απαραίτητη στον ουρανίσκο και στο αίμα, 

κι ανακοίνωσε πως η πατάτα θα γλυτώσει την Ευρώπη από την πείνα, 

γιατί αντέχει στο χαλάζι και καλλιεργείται εύκολα. 

Οι πατατόπληκτοι καλεσμένοι τον χειροκρότησαν συγκινημένοι, 

έχοντας πειστεί. Στη συνέχεια ο Παρμαντιέ έπεισε και τον βασιλιά. 

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ διέταξε να καλλιεργηθεί η πατάτα 

στα κτήματά του στη πεδιάδα Σαμπλόν, κοντά στο Παρίσι

κι έβαλε στρατιώτες ολόγυρα για προστασία. 

Με τον τρόπο αυτό παρακινήθηκε η περιέργεια του κόσμου 

και η επιθυμία να γευτούν τον απαγορευμένο καρπό.

Τώρα στις Βερσαλίες γίνεται η επίσημη επιβράβευση. 

Η βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, με μια περούκα σκέτο πατατόκηπο 

σφραγίζει με βασιλικό ασπασμό το μάγουλο του Αντουάν Παρμαντιέ. 

Ο βασιλιάς Λουδοβίκος, που δεν θ΄αργήσει να χάσει το κεφάλι του 

τον αγκαλιάζει. Ολόκληρη η γαλλική αριστοκρατία 

παρευρίσκεται στην αποθέωση της πατάτας, 

στη χώρα που η τέχνη της γαστρονομίας 

είναι η μοναδική θρησκεία δίχως άθεους.

...και κάτι να γλυκαθούμε.

Οι κρέπες είναι δημοφιλείς στο σπίτι μας, συνήθως γλυκές.

Νομίζω ο μικρός μας σεφ εξελίσσεται σε μεγάλος:)

και εχθές που είχε όρεξη για κρέπες μεγαλούργησε

Η δική του, με πραλίνα φουντουκιού και μπανάνα

-δική του και η φωτογραφία-

Η δική μου, έχει και τρίμματα ΜΙΡΑΝΤΑ για περισσότερες θερμίδες:)

μου λείπουν βλέπετε, χαχα.

Η κάτοψη του ενόχου

Μία εσωτερική άποψη

Υπό κατασκευή.

Τα υλικά που απαιτούνται  υπάρχουν συνήθως στο σπίτι 

και η ετοιμασία τους είναι πολύ εύκολη.

Για δύο μεγάλες κρέπες χρειαζόμαστε

1/2 κούπα αλεύρι, 1/2 κούπα γάλα ελαφρά χλιαρό, 1 αυγό,

1 κουτ.γλυκού ζάχαρη, 1/2 κ.γ. βούτυρο, 1/2 κ.γ. κονιάκ, 1 πρέζα αλάτι.

Χτυπάμε ελαφρά όλα τα υλικά και έχουμε ένα ωραίο χυλό.

Ψήνουμε σε μέτρια φωτιά δύο μεγάλες ή 4-5 μικρότερες.

Εκτός από τις γνωστές προτάσεις σερβιρίσματος,

 σοκολάτα, μπανάνα, μπισκότα, ινδοκάρυδο,

σερβίρουμε με μαρμελάδα φράουλα και καβουρντισμένο αμύγδαλο

ή ό,τι αγαπάτε.

Νομίζω έχω ξαναδείξει κρέπες αλλά αυτές του μικρού 

έγιναν καλύτερες από τις δικές μου:)))