Λουλούδια προς βρώσιν.

Ακούραστο το μποστάνι και οι κολοκυθιές, δεν λένε να σταματήσουν.

Ας φτιάξουμε τους αγαπημένους κολοκυθοκεφτέδες του παππού.
Η συνταγή απλή, όπως του αρέσει. Κολοκύθι, αυγό, αλατοπίπερο που νοστιμίζει τη ζωή μας,δυό τρείς κουταλιές αλεύρι και -όπου δει- μπόλικο δυόσμο.

Πως να μη χαίρομαι όταν το μποστάνι γεμίζει ακόμα το μαγικό καλάθι,
με τα καλοκαιρινά ζαρζαβατικά και όχι μόνο.
Όπως βλέπετε άρχισε και η χειμωνιάτικη παραγωγή.

Τα πράσα στρατιωτάκια στη σειρά, έτοιμα για πρασόρυζο και πρασόπιτες.
Ο παππούς κάθε φορά που έχουμε κάτι με πράσο θα μας πεί,
"έχουν το γράσο που χρειάζονται οι κλειδώσεις"

Πως να μη καμαρώνω όταν περπατώ στο μονοπάτι με τις ντοματιές τέτοια εποχή.

Είναι δύο ρωσικές ποικιλίες οι οποίες δίνουν υπαίθριο καρπό ως το Μάρτιο.
Η γλύκα τους δεν λέγεται. Δεν έχει πολλές αλλά δε με πειράζει γιατί ....

... παράλληλα έχω τα λουλούδια μου. Μα δεν είναι σαν λουλούδια.

Σαν μπουμπούκια.

Από εδώ έχουμε τις πολίτικες σαλάτες με σέλινο και κόκκινη πιπεριά,
τους λαχανοντολμάδες αβγολέμονο, τη λαχανιά με μοσχαράκι
και βέβαια το τουρσί.

Όπως πάντα οι γείτονες σαν σταθερή αξία, θα πάρουν το μερτικό τους
και οι μπλογκογείτονες επίσης. Μπείτε μέσα και κόψτε.

Ένα ........ ηλιοβασίλεμα.

Θέλω να το πω "δραματικό" χωρίς λόγο. Δεν ξέρω γιατί.
Με αυτά τα χρώματα θα ταίριαζε κάτι άλλο και μόνο έτσι δεν μπορείς να πεις ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Αλλά έτσι το είδε η φωτογράφος.

Ακούω ή μάλλον περιμένω το δικό σας χαρακτηρισμό.

Συνιστώ να σκεφτείτε παρατηρώντας, σχολιάστε και μετά διαβάστε αν θέλετε και ααααν υπάρχουν σχόλια.
Εμπιστοσύνη, απόλυτη, έτσι κι αλλιώς δεν σας βλέπει κανείς.
Συναισθήματα της στιγμής, αναπόληση, αναμνήσεις, ότι σας βγεί.

Το κλικ στην εικόνα τα δείχνει καλύτερα - και πιο δραματικά επιμένω-

Pirates of the Caribbean

Αφιερωμένο στο Thalassokrator και το πειρατικό του, για τη βοήθεια και τις οδηγίες.
Βέβαια δεν είμαστε στη Καραϊβική αλλά και δω μια χαρά είναι, να μη πω καλύτερα.

Αρωμα βανίλιας.

Σε έναν από τους βοτανικούς κήπους της Νέας Υόρκης, κάθε Μάρτιο γίνεται έκθεση ορχιδέας.
Εκατοντάδες φυτά στολίζουν το χώρο του τεράστιου θερμοκηπίου.

 Πέντε χιλιάδες είδη από Ασία, Αφρική, Αμερική, Αυστραλία δίνουν ένα θέαμα μοναδικό.

Μια πανδαισία χρωμάτων σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, από τα γνωστά μας..

..ως κάτι περίεργα και..

  ... παράξενα, όπως αυτά των οποίων οι ρίζες είναι εκτεθειμένες στον αέρα.

 

Λευκά τείχη ανθέων

Σιντριβάνια ανθοφόρα 

Καταρράκτες λουλουδιών

Κρεμαστοί κήποι

Πίδακες ανθοστόλιστοι

Ότι σύνθεση φανταστεί κανείς μπορεί να τη δει.

Όλη αυτή η ατμόσφαιρα έχει μια αίσθηση παραμυθένια,

(η οροφή καθρεφτιζόμενη στη λίμνη)

  Κάθε ματιά αφήνει έκπληκτο τον επισκέπτη από την πληθώρα των λουλουδιών, 

και την ομορφιά τους με το διακριτικό άρωμα που αποπνέουν.

 

Διακριτικό άρωμα είπα? Μάλιστα, διακριτικό και πασίγνωστο!

Γνωρίζετε ότι η φυσική αρωματική βανίλια που χρησιμοποιούμε στη ζαχαροπλαστική, 

είναι καρπός της ορχιδέας? Εγώ όχι και εντυπωσιάστηκα.

Ο καρπός κάποιων ειδών της μεγαλύτερης οικογένειας ανθοφόρων φυτών, 

έχει το άρωμα βανίλιας που γνωρίζουμε. 

Είναι σαν φασολάκι φρέσκο, το οποίο αποξηραμένο μυρίζει … βανίλια.

Άλλα έχουν άρωμα σοκολάτας και μερικά είδη, μυρωδιά χαλασμένου αυγού.

Καθόλου ποιητικό αλλά αληθινό.

Επίσης το όνομά τους προέρχεται από την ελληνική λέξη «όρχις». 

Επειδή η ρίζα - βολβός του φυτού, μοιάζει με τους όρχεις.

Πολλές ποικιλίες ακόμα παίρνουν την ονομασία τους από το ελληνικό λεξιλόγιο,

όπως " epi-dendron EPIDENDRUM, odontos-glossa ODONTOGLOSSUM,

phalaina-opsis PHALAENOPSIS, dendron-bios DENDROBIUΜ " 

Αν λοιπόν υπάρχει πιθανότητα να πάτε ως εκεί, φροντίστε να είναι Μάρτιος.

Τότε βέβαια ο βοτανικός κήπος εκτός θερμοκηπίου, είναι σε χειμερία νάρκη.

Έτοιμος όμως να ζωντανέψει ανθίζοντας. 

Απερίγραπτη ομορφιά για την επόμενη εποχή, 

αλλά και κάθε εποχή όπως μπορείτε να δείτε. 

Όταν βρήκα το άρωμα βανίλιας σκέφτηκα ότι έπρεπε να της αφιερώσω αυτή την ανάρτηση.

Δε μπορεί, θα της μυρίσει η βανίλια. 

Κατιμέρια για φίλους.

Κλείνοντας προς το παρόν το μικρό αφιέρωμα σε φαγώσιμα, δεν θα μπορούσα να μη πω για τα περίφημα "κατιμέρια".
Είναι και αυτά μικρασιτική συνταγή. Γίνονται εύκολα, γρήγορα και αααν περισσέψουν, τρώγονται και κρύα.
Ο Νίκος Θέμελης τα αναφέρει στην εκπληκτική τριλογία,
"ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ - ΑΝΑΤΡΟΠΉ - ΑΝΑΛΑΜΠΉ". Δεν θυμάμαι σε πιο απ΄όλα, μα αξίζει να διαβάσετε και τα τρία.

Σε χειροποίητο φύλλο λοιπόν, με το οποίο γίνονται σαφώς καλύτερα,
ή σε έτοιμο χωριάτικο κατά προτίμηση, χαράζουμε φαρδιές λωρίδες. Βάζουμε λίγη γέμιση που έχουμε φτιάξει ως εξής.


Τριμμένη φέτα ανακατεμένη με αυγό, μπόλικο φρέσκο δυόσμο και πιπεράκι όσο καυτερό αντέχει ο ουρανίσκος.


Τα διπλώνουμε σε φακελάκια και...


...τηγανίζουμε σε μπόλικο ελαιόλαδο. Θέλουν τρυφερό τηγάνισμα για να μην αρπάξουν.

Μετά όμως δεν αντέχουμε να τα φάμε τρυφερά ... αλλά τα καταβροχθίζουμε. Με κρασάκι και παρέα είναι πολύ νόστιμα.
Αν σας πήρε και πάλι μυρωδιά ορίστε για μεζέ.

Επίσης αν μας περισσέψει φύλλο φτιάχνοντας κάτι άλλο, μπορούμε να ετοιμάσουμε μερικά για την κατάψυξη και τα τηγανίζουμε όποτε θέλουμε. Είναι ιεροσυλία αλλά και ευκολία.

Τυρόπιτα για την οικογένεια.

Η άλλη πιτούλα για τους δικούς μου ήταν τυρόπιτα. Με χειροποίητο ως συνήθως φύλλο, πικάντικη χωριάτικη φέτα, πιπέρι και λαδάκι. Το θέμα βέβαια δεν είναι η συνταγή της πίτας.

Σας τη δείχνω γιατί μου αρέσει το σχέδιο κοψίματος, γι αυτό και το μοιράζομαι με όσους δεν το γνωρίζουν.
Το είδα στο βιβλίο "ΚΡΗΤΙΚΗ Παραδοσιακή ΚΟΥΖΙΝΑ" Μαρία και Νίκος Ψιλάκης, σε ένα αρχαίο γλύκισμα της Κρήτης ονόματι "Γάστριν".
Εγώ το εφάρμοσα στην τυρόπιτα που μου φαίνεται σαν δαντελένια φαγώσιμη ροτόντα.
Εννοείται οτι κόβουμε πρίν το ψήσιμο. Χαράσουμε σταυρό, χιαστή και ένα κύκλο. Τέλος, τη μεγάλη πλευρά κάθε τριγώνου, δημιουργώντας τα μικρά τριγωνάκια.
Τελικά είναι πιό εύκολο και το σερβίρισμα.
Να δω ποιός θα πάρει πρώτος κομμάτι και θα χαλάσει το σχέδιο.
Κρατήστε και λίγο όρεξη για το επόμενο ποστ. Θα τρώγεται και ΄κείνο.


Ο κήπος είναι γεμάτος από αυτές τις εποχιακές και ντελικάτες μαργαρίτες. Σας τις χαρίζω.

Στριφτόπιτα για την οικογένεια.

Την Κυριακή περιμένοντας την οικογένεια έφτιαξα διάφορα, μεταξύ αυτών δύο πίτες.
Η μία ήταν "στριφτόπιτα". Κλασσική μικρασιατική συνταγή απ' όπου και η καταγωγή μου.
Σας την παραθέτω, είναι εύκολη, πολύ νόστιμη και μάλλον χειμωνιάτικη.

Τσιγαρίζουμε σε λίγο ελαιόλαδο ένα κρεμμύδι και σοτάρουμε 1/2κ κιμά. Εγώ το σβήνω πάντα με λίγο λευκό κρασί.

Όταν εξατμιστεί το αλκοόλ, ρίχνω δύο νεροπότηρα νεράκι και προσθέτω το αλατοπίπερο.

Αφού βράσει για πέντε λεπτά ρίχνω μια κούπα γλυκό τραχανά. Σε λίγο το μείγμα γίνεται σφιχτό, αφού ο τραχανάς πίνει τα υγρά και φουσκώνει. Το αφήνουμε να κρυώσει και ετοιμάζουμε τα φύλλα.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έτοιμο χωριάτικο φύλλο, όμως προτιμώ να ανοίγω αφού μπορώ και είναι καλύτερο.

Στο φύλλο βάζουμε πάντα λίγο λάδι, το κόβω στη μέση και τοποθετώ λίγο από τη γέμιση στις μεγάλες πλευρές. Το ρολάρουμε δημιουργώντας πλοπιρίτσες (μπαστουνάκια).

Δίνουμε αυτό το σχήμα και ψήνουμε ατομικά κομμάτια ή συνεχίζουμε το γέμισμα του ταψιού.

Αλείφουμε πάντα με λάδι τον πάτο του ταψιού και τα φύλλα από πάνω. Ψήνουμε μία ώρα και κάτι.

Το αποτέλεσμα είναι να κλέβουν τα γύρω κομμάτια πριν το σερβίρισμα, όταν είναι ζεστά και τραγανά.

Είναι πολύ εύκολη με έτοιμο φύλλο. Με το χειροποίητο είναι λίγο φασαρία, αλλά αξίζει τον κόπο. Αν σας ήρθε μοσχοβολιά, ελάτε να σας e-φιλέψω.

Asturias

Για κάθε χαρούμενο και κάθε λυπημένο.
Για κάθε μοναχικό και κάθε ερωτευμένο.
Απολαύστε το.