Σήμερα θα σας θυμίσω ... και θα σας λυπήσω.

Το δενδρολίβανο.

Πριν πέντε έξι χρόνια τέτοιο καιρό, 

ταξίδευα μόνη μου με το αυτοκίνητο στην εθνική οδό. 

Διαδρομή Θεσσαλονίκη - Αθήνα. 

Στο τέλος της κοιλάδας των Τεμπών, με μια κλεφτή ματιά, 

είδα το σημείο της τραγωδίας. 

Εκεί που χάθηκαν εικοσιένα παιδιά. 

 Είδα λουλούδια, καντηλάκια αναμμένα,

τα πρόσωπά τους ζωγραφισμένα σε μία μαρμάρινη πλάκα 

και ένα "Βαγγελίτσα θα σε θυμόμαστε"   

γραμμένο με μαύρα γράμματα.

Είδα τόσο πόνο αφημένο εκεί από τους δικούς τους ανθρώπους...

Θυμήθηκα και συγκινήθηκα.

Σκέφτηκα τι παιχνίδι έπαιξε η τύχη και ο χρόνος σε βάρος τους.

Τι τραγική σύμπτωση για εκείνες τις ψυχές.

Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό.

Εκείνη τη μέρα ο γιός μου και η ανιψιά μου ήταν εκεί κοντά.

Είχαν και εκείνα την εκδρομή της χρονιάς με το σχολείο, 

όπως τόσα άλλα παιδιά.

Μεγάλη ένταση και ο κόμπος έγινε δάκρυ, 

  αναλογιζόμενη και τους γονείς.

Σταμάτησα σε ένα πάρκινγκ εκεί κοντά να ηρεμήσω 

και να συνεχίσω το ταξίδι.

Ο χώρος ήταν γεμάτος δενδρολίβανα.

Χωρίς συνειδητή σκέψη, έβγαλα μια ριζούλα από ένα θάμνο

και την φύτεψα μόλις ήρθα.

Έχω πάντα στο μυαλό μου αυτές τις ψυχές

και το δενδρολίβανο που φροντίζω τόσα χρόνια

είναι το καντηλάκι τους.

Για τα παιδιά των Τεμπών,

αλλά και του Μαλλιακού,

που ένα χρόνο μετά χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο.

Φυτέψτε κάπου μια δάφνη, μια λουϊζα, μια λεβάντα...

Να μοσχοβολούν τα φυτά 

και να ζουν οι ψυχές στο νου μας μέσα από αυτά.

Σαν σήμερα έφυγαν εκείνα τα αγγελούδια.

Κυριακή 13-4-2003 

Στην μνήμη τους.