Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Σήμερα θα σας θυμίσω ... και θα σας λυπήσω.





Το δενδρολίβανο.
Πριν πέντε έξι χρόνια τέτοιο καιρό, 
ταξίδευα μόνη μου με το αυτοκίνητο στην εθνική οδό. 
Διαδρομή Θεσσαλονίκη - Αθήνα. 
Στο τέλος της κοιλάδας των Τεμπών, με μια κλεφτή ματιά, 
είδα το σημείο της τραγωδίας. 
Εκεί που χάθηκαν εικοσιένα παιδιά. 
 Είδα λουλούδια, καντηλάκια αναμμένα,
τα πρόσωπά τους ζωγραφισμένα σε μία μαρμάρινη πλάκα 
και ένα "Βαγγελίτσα θα σε θυμόμαστε"   
γραμμένο με μαύρα γράμματα.

Είδα τόσο πόνο αφημένο εκεί από τους δικούς τους ανθρώπους...
Θυμήθηκα και συγκινήθηκα.
Σκέφτηκα τι παιχνίδι έπαιξε η τύχη και ο χρόνος σε βάρος τους.
Τι τραγική σύμπτωση για εκείνες τις ψυχές.
Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό.
Εκείνη τη μέρα ο γιός μου και η ανιψιά μου ήταν εκεί κοντά.
Είχαν και εκείνα την εκδρομή της χρονιάς με το σχολείο, 
όπως τόσα άλλα παιδιά.
Μεγάλη ένταση και ο κόμπος έγινε δάκρυ, 
  αναλογιζόμενη και τους γονείς.
Σταμάτησα σε ένα πάρκινγκ εκεί κοντά να ηρεμήσω 
και να συνεχίσω το ταξίδι.
Ο χώρος ήταν γεμάτος δενδρολίβανα.
Χωρίς συνειδητή σκέψη, έβγαλα μια ριζούλα από ένα θάμνο
και την φύτεψα μόλις ήρθα.
Έχω πάντα στο μυαλό μου αυτές τις ψυχές
και το δενδρολίβανο που φροντίζω τόσα χρόνια
είναι το καντηλάκι τους.
Για τα παιδιά των Τεμπών,
αλλά και του Μαλλιακού,
που ένα χρόνο μετά χάθηκαν με τον ίδιο τρόπο.
Φυτέψτε κάπου μια δάφνη, μια λουϊζα, μια λεβάντα...
Να μοσχοβολούν τα φυτά 
και να ζουν οι ψυχές στο νου μας μέσα από αυτά.




Σαν σήμερα έφυγαν εκείνα τα αγγελούδια.
Κυριακή 13-4-2003 
Στην μνήμη τους.







14 σχόλια:

Thalassenia είπε...

Από τις πρώτες αναρτήσεις που ήθελα να κάνω όταν άνοιξα το μπλογκ.
Δεν τολμούσα γιατί νόμιζα ότι πρέπει να έχει μόνο ευχάριστα θέματα.
Τώρα ξέρω ότι πρέπει να έχει ό,τι μας δίνει συγκίνηση.
Συγκίνηση χαράς ή λύπης, όπως η ζωή.

Δεν έχω να πω κάτι άλλο, μόνο να τα θυμάμαι.
Σας ευχαριστώ.

καλημέρα είπε...

θαλασσένια,
στεκομαι τόσα λεπτα μπροστα στο πληκτρολόγιο και δεν ξέρω τι να γράψω. Νιώθω τα ίδια, όπως τα έγραψες.
Αν μπορούσα απλά θα έβαζα και το όνομά μου κάτω από το κείμενό σου.
Δεν υπαρχει τίποτα πιο σκληρό για ενα γονιό, τίποτα... τίποτα πιο αδικο από να χανει ενα νεο παιδί τη ζωή του. Και μάλιστα έτσι.
Να μας τα θυμίζεις παντα αυτα. Δεν είναι μόνο η χαρα της ζωής, είναι και η λύπη,
σε φιλώ

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

ΟΧΙ δεν έχω ξεχάσει, ΟΥΤΕ και πρόκειται...

Εκείνη ακριβώς την ώρα επέστρεφε μέσω Τεμπών και η "μικρή" μου από εκπαιδευτική εκδρομή.
΄Εζησα λεπτό προς λεπτό την αγωνία αλλά και αργότερα το σπαραγμό των φρικτών εικόνων με τα κομματιασμένα παιδικά κορμιά και τον οδυρμό των δύστυχων γονέων όπως όλοι μας εξάλλου...
Καίνε κατά διαστήματα (ακόμη) 21 κεράκια ρεσώ στον κήπο μου ....για τη μνήμη τους.
Είχα μπει και στη σελίδα που έχουν οι γονείς τους, ΒΑΡΥΣ Ο ΠΟΝΟΣ ανοίξει

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Ευρύνοος είπε...

Καί μας θύμισες και μας λύπησες..

μα έτσι δεν είναι η ίδια η ζωή;
χαρές και λύπες..

πώς να παρηγορήσεις έναν γονιό που χάνει το παιδί του σε τέτοια ηλικία και μάλιστα σε μία εκδρομή χαράς;

δέν υπάρχουν λόγια..
μόνο η μνήμη να κάνει παρέα στον πόνο..

να είσαι καλά..

Margo είπε...

Ποιος μπορεί να το ξεχάσει...
Η ζωή είναι και τραγική πολλές φορές, δεν γίνεται να της γυρνάμε την πλάτη.
Καλά έκανες και μας το θύμισες Θαλασσένια μου. Να σαι καλά!

ΦΟΥΛΗ είπε...

Περνώντας από εκεί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι ακριβώς νιώθεις πόνο θλίψη θυμό; το μέρος έχει ένα βαρύ πέπλο,λίγο πιο κάτω είναι και τα άλλα αδικοχαμένα παιδιά του Παοκ νομίζω!! Στα όρη και τα άγρια βουνά τετοια γεγονότα, να μην τα ξαναζήσουν άνθρωποι,πόσο μάλλον γονιός για το παιδί του!!!!

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης είπε...

Και σήμερα είναι Τρίτη και 13...

Είθε το δενδρολίβανο να γίνει η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Το μπλογκ,φιλενάδα μου,είναι για να γράφεις ότι ποθεί η καρδιά σου.

Να ζήσουμε να τους θυμόμαστε!!!

!!ΑΦ!!

logia είπε...

στη μνήμη τους!!!!

Dimos El Grec είπε...

Πολύ καλο το post μνήμης! Και σίγουρα δεν πρέπει να ξεχνάμε!
Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε και το ποσο ανίκανοι είναι οι κατά καιρούς υπεύθυνοι, και ακόμα χειρότερο ποσο ανήθικοι, αφού ο οποιοσδήποτε άρχοντας θα εξαφανιζόταν από προσώπου γης μετά από θάνατο δεκάδων παιδιών στον δρόμο.
αλλα οι δικοί μας φωνάζουν λίγο, κάνουν μερικές εξεταστικές, και μετά όταν υπάρχει φρέσκο σκάνδαλο, αυτά ξεχνιούνται... μέχρι το απομένω ατύχημα!

AMANTA είπε...

Θα είχε περισσότερο νόημα αν ξέραμε, "πλήρωσε" κανενας υπεύθυνος;

ΕΛΕΝΑ είπε...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος για έναν γονιό, τρελαίνομαι και μόνο στην σκέψη.
Δεν ξέρω πως άντεξαν αυτοί οι άνθρωποι, πως αντέχουν ακόμα.
Ο Θεός να τους δίνει δύναμη να μπορέσουν να ζήσουν χωρίς τα αγγελούδια τους.

evi είπε...

δυσκολη μερα για όλους. θυμόμαστε. τι αλλο μπορουμε να κάνουμε.

Thalassenia είπε...

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ

Άιναφετς είπε...

Πολύ τρυφερή ανάρτηση...στην μνήμη παιδιών που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας. Μη ξεχνάμε...