Το τέλειο καρπούζι και μία οπτική του.

Όταν φύτεψα τον Μάϊο τα καλοκαιρινά ζαρζαβατικά, 

έβαλα και τρεις ρίζες καρπούζι.

Αυτές έδωσαν δύο καρπουζάκια. 

Ένα μικρό και ένα μικρούλι μικρό.

Το ένα το είδατε εδώ 

και μάλλον πέρασε απαρατήρητο στο ψυγείο.

Σήμερα που ήθελα να καθαρίσω 

και να ετοιμάσω το μέρος για τα ζαρζαβατικά του χειμώνα, 

έκοψα και το άλλο.

Μόλις έβαλε το μαχαίρι, έσκασε σε δέκα μέρη,

σαν ψωμάκι στον φούρνο.

Στο χρώμα δεν έλεγε και πολλά.

Από γλύκα όμως και άρωμα... μιλούσε.

 Μόλις είχα φτιάξει τυρόψωμο ζεστό,

καθίσαμε τα δυο μας στο κιόσκι και το τσακίσαμε.

Τρώγοντας είδα το καρπούζι από τρεις μεριές.

Αν το αγοράζαμε,

θα λέγαμε μάπα το καρπούζι και τζάμπα τα λεφτά.

Αν μας το χάριζαν, 

θα λέγαμε "ευχαριστώ" 

αλλά μεταξύ μας, "καλέ αυτό δεν τρώγεται".

Τώρα που ήταν δικό μας,

μας φάνηκε το πιο γλυκό καρπούζι του καλοκαιριού.

 Αλήθεια σας λέω, 

με το τυρόψωμο παρέα, έτσι ήταν.

Όλα λοιπόν είναι θέμα οπτικής,

ακόμα και η γλύκα.

Ή αν θέλετε, 

η γλύκα είναι δίπλα μας και εμείς την ψάχνουμε αλλού.

Φωτογραφικά ντοκουμέντα δεν έχω.

Οι μηχανές ταξιδεύουν, Άνδρο - Βαρκελώνη.

Όπως βλέπεις γιέ μου,

επιβιώνουμε εγώ και το μπλογκ και χωρίς μηχανούλα.

Για να μη σας λείψει η εικόνα,

δείτε τον Κωστή.