"Δεσμοί ζωής"

Την θυμάμαι πάντα με το βελονάκι στο χέρι. 

Έπλεκε με άσπρη κλωστή 90Νο γιατί έβλεπε καλά.

Αργότερα μόνο με μπέζ  Νο30.

Άλλοτε με βελόνες πλεξίματος ή καλτσοβελόνες.

Πάντα κάτι σχετικό είχε στα χέρια και δημιουργούσε.
 Το καλοκαίρι αν δεν ήταν στα λουλούδια της, 

καθόταν στο σκαμνάκι στην αυλή με τις ώρες και έπλεκε. 

Τον χειμώνα μπροστά στο παράθυρο, 

κοιτώντας τους καρπούς των δένδρων που χρωμάτιζαν τον κήπο. 

Τον μπαξέ όπως έλεγε.

 

Τις πορτοκαλιές

Τις λεμονιές

 Τα γκρέϊπ φρούτ και ... την μανταρινιά.

Μπορούσε να πλέκει χωρίς να κοιτάει στο πλεκτό ξέρετε.


 

Εδώ φυλαγμένα δείγματα σχεδίων από τα χέρια της 

και απόθεμα μέτρων δαντέλας.

 

 Είναι σίγουρο ότι έπλεξε χιλιόμετρα από δαύτες για τα μαξιλάρια, 

τα κεντήματα, τα πανάκια στα ράφια των ντουλαπιών,
τα καρέ και ότι ήθελε να στολίσει.

Είναι σίγουρο ότι έπλεξε δεκάδες τετραγωνικά μέτρα

δημιουργώντας κουβέρτες, τραπεζομάνδηλα, στρώσεις

 και φορεστικά για εμάς και τις φίλες μας.



Η μνήμη της μητέρας με το πλεκτό στο χέρι είναι άσβεστη.
Δεν βρήκα καλύτερο τρόπο να αποτυπώσω κυριολεκτικά,
αυτή την εικόνα από εκείνη.



 

"Δεσμοί ζωής" 

 Έτσι ονόμασα το κόσμημα που έφτιαξα 

 και εντάσσεται στην γνωστή σειρά 

το σπίτι μου     ως ιδέα.
 
Με την σκέψη μου σε εκείνη που "έφυγε" σαν σήμερα πριν χρόνια, 
πήρα ένα κομμάτι από τις αγαπημένες της δαντέλες, 

 το αποτύπωσα σε ασήμι και το έκανα καρφίτσα.

Να στολίζει, να θυμίζει, να τσιμπάει το μέρος της καρδιάς.

Την θυμόμαστε πάντα.

Στις εκλιπούσες μητέρες.

Μέρος ενός συνόλου κοσμημάτων 
με θέμα "το σπίτι μου" ως ιδέα.