Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

"Δεσμοί ζωής"

Την θυμάμαι πάντα με το βελονάκι στο χέρι. 
Έπλεκε με άσπρη κλωστή 90Νο γιατί έβλεπε καλά.
Αργότερα μόνο με μπέζ  Νο30.
Άλλοτε με βελόνες πλεξίματος ή καλτσοβελόνες.
Πάντα κάτι σχετικό είχε στα χέρια και δημιουργούσε.
 Το καλοκαίρι αν δεν ήταν στα λουλούδια της, 
καθόταν στο σκαμνάκι στην αυλή με τις ώρες και έπλεκε. 
Τον χειμώνα μπροστά στο παράθυρο, 
κοιτώντας τους καρπούς των δένδρων που χρωμάτιζαν τον κήπο. 
Τον μπαξέ όπως έλεγε.

 
Τις πορτοκαλιές


Τις λεμονιές


 Τα γκρέϊπ φρούτ και ... την μανταρινιά.
Μπορούσε να πλέκει χωρίς να κοιτάει στο πλεκτό ξέρετε.


 
Εδώ φυλαγμένα δείγματα σχεδίων από τα χέρια της 
και απόθεμα μέτρων δαντέλας.
 

 Είναι σίγουρο ότι έπλεξε χιλιόμετρα από δαύτες για τα μαξιλάρια, 
τα κεντήματα, τα πανάκια στα ράφια των ντουλαπιών,
τα καρέ και ότι ήθελε να στολίσει.


Είναι σίγουρο ότι έπλεξε δεκάδες τετραγωνικά μέτρα
δημιουργώντας κουβέρτες, τραπεζομάνδηλα, στρώσεις
 και φορεστικά για εμάς και τις φίλες μας.



Η μνήμη της μητέρας με το πλεκτό στο χέρι είναι άσβεστη.
Δεν βρήκα καλύτερο τρόπο να αποτυπώσω κυριολεκτικά,
αυτή την εικόνα από εκείνη.



 
"Δεσμοί ζωής" 
 Έτσι ονόμασα το κόσμημα που έφτιαξα 
 και εντάσσεται στην γνωστή σειρά 
το σπίτι μου     ως ιδέα.
 
Με την σκέψη μου σε εκείνη που "έφυγε" σαν σήμερα πριν χρόνια, 
πήρα ένα κομμάτι από τις αγαπημένες της δαντέλες, 
 το αποτύπωσα σε ασήμι και το έκανα καρφίτσα.
Να στολίζει, να θυμίζει, να τσιμπάει το μέρος της καρδιάς.
Την θυμόμαστε πάντα.




Στις εκλιπούσες μητέρες.








Μέρος ενός συνόλου κοσμημάτων 
με θέμα "το σπίτι μου" ως ιδέα.




29 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αείμνηστη!

Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης είπε...

Ώστε από τη μάνα σου πήρες και έγινες...ασημοχέρα!!!

Να ζήσετε και να τη θυμόσαστε πάντα με αγάπη..

Μαριάνθη είπε...

Καλημέρα
είσαι η πρώτη που επισκέπτομαι σήμερα και με συγκίνησες με τις εικόνες και τα λόγια.
Πρώτα να ευχηθώ ναναι γαλήνια η ψυχή της μητέρας σου και βέβαια ζει όσο εσείς τη σκέφτεστε και την κουβεντιάζεται.
Τώρα να σου πως πως συγκινήθηκα γιατί μου έφερες στο νου τη γιαγιά μου. Κάπως έτσι ταιριαστές τις βλέπω στην πορεία τους. Τις συνήθιες. Βελονάκι, μέτρημα καμιά φορά στα γεράματα μην της ξεφύγει-κι εγώ να γκρινιάζω μη μουρμουράει και με ενοχλεί στη μελέτη για Πανελλαδικές πριν 20 χρόνια τώρα λέω-αλλά και λίγη ανάπαυλα στο κατώφλι του σπιτιού μας ώστε να βλέπει τους περαστικούς να λέει ένα χαιρετισμό. Κι άλλα κι άλλα...άλλη πάστα ανθρώπων, γλυκιές μορφές της ηρεμίας.
Να είσαι καλά και με συγχωρείς για τη φλυαρία μου.

ΦΟΥΛΗ είπε...

Υπέροχες δημιουργίες!!
να είστε καλά να την θυμόσαστε πάντα...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Θαλασσένια μου,
θα χαμογελάει απο εκεί που είναι και πόσο καμάρι θα αισθάνεται αφενός που πήρες κι εσύ απο τις τέχνες της αφετέρου που δε την αφήνεις, δε τη ξεχνάς και πώς άλλωστε....
Εξαιρετική η δουλειά σου, σε φιλώ!

roadartist είπε...

να τη θυμάσαι πάντα έτσι όμορφα..
:)

ΕΛΕΝΑ είπε...

Να την θυμάσαι πάντα με αγάπη, έτσι θα είναι σαν να μην έχει φύγει για πάντα!
Καλή σου μέρα!!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Θαλασσένια!Με συγκίνησες,αυτή η αγάπη δεν χάνεται,τι κι αν έχει φύγει,εσύ την έχεις μέσα στη καρδιά σου κι εκείνη σε προστατεύει και σε καμαρώνει από ψηλά.
Είσαι ένας πολύ δημιουργικός άνθρωπος,αυτήν την αγάπη κληρονόμισες από την μητέρα σου και δημιουργείς τόσο όμορφα,είτε τον κήπο σου,τα κοσμήματα και με ότι ασχολείσαι το μετατρέπεις σε χρυσάφι!Σε θαυμάζω πολύ γι αυτό!

eleni είπε...

Τρυφερό το αφιέρωμα στη μαμά σου!
Όμορφες οι δημιουργίες της,σπάνια κειμήλια.
Έτσι τα φυλάω κι εγώ τα εργόχειρά της....
Με συγκίνησες!
Φιλιά!

Margo είπε...

Έτσι ήταν και η γιαγιά μου έπλεκε με πάθος..
τα έργα τους μένουν για να θυμίζουν.. κατάφερες να κάνεις ένα αριστούργημα με αφορμή εκείνη.. να σαι καλά Θαλασσένια μου και να τη θυμάσαι πάντα.

Φιλιά πολλά

Και λοιπόν;E allora? είπε...

φοβερά δημιουργηματα μόνο με μια βελόνα και μια κλωστή!!!!

Side21 είπε...

Θέλουν η παρουσία τους
να είναι αισθητή πλάϊ μας
Το ίδιο έκανε κι η μητέρα μου !!!
Όπου κι αν κοιτάξω γύρω μου βλέπω
δημιουργίες της καλαισθησίας της ...
Νοιώθω μέσα απ' αυτές την αγάπη της
που δεν τέλειωσε με το φευγιό της !!!
Με συγκίνησες - νά 'σαι καλά ...

Ανώνυμος είπε...

..............
Δεν τολμάω.
Καλό βράδυ.

Thalassenia είπε...

Η παρουσία σας εδώ είναι ένα κερί στην μνήμη της.

Σας ευχαριστώ πολύ.

jokar είπε...

Τι να πω, δεν βγαίνουν λέξεις...
Μια καλημέρα μόνο...



Μάνα (Γεράσιμος Μαρκοράς)

Μάνα! Δε βρίσκεται
λέξη καμία
νάχει στον ήχο της
τόση αρμονία,
σαν ποιος να σ' άκουσε
με στήθος κρύο,
όνομα θείο;

Παιδί από σπάργανα
ζωσμένο ακόμα,
με χάρη ανοίγοντας
γλυκά το στόμα,
γυρνάει στον άγγελο
που τ' αγκαλιάζει
και μάνα κράζει.

Στον κόσμο τρέχοντας
ο νέος διαβάτης
πέφτει στ' αγνώριστα
βρόχια τσ' απάτης,
και αναστενάζοντας,
Μάνα μου! Λέει,
Μάνα! Και κλαίει.

Της νιότης φεύγουνε
τ' άνθια κ' η χάρη
τριγύρω σέρνεται
με αργό ποδάρι,
ώσπου στην κλίνη του,
σα βαρεμένος,
πέφτει ο καημένος.

Και πριν την ύστερη
πνοή του στείλει,
αργά ταράζονται
τα κρύα του χείλη,
και με το μάνα μου!
πρώτη φωνή του,
πετά η ψυχή του.

GGabs είπε...

Έμοιασε βλέπεις της... κόρης της, νάναι καλά εκεί πούναι κι εσύ καλύτερα.

α Κενταύρου είπε...

Τhalassenia σου χω πει ότι η 3α στα νιάτα της κεντούσε, μιλάμε για το 1975 περίπου.Τη παραδοσιακά φαγητά τα γλυκά ήταν μέρος της καθημερινότητας μας.Τα γλυκά του κουταλιού τα έχει εγκαταλείψει γιατί παχαίνουν αλλά και δεν τα τρωει η νέα γενιά.Εκτιμούμε ιδιαίτερα που προβάλεις με τέλειο τρόπο το πολιτισμό μας.

magda είπε...

Να είναι ελαφρύ το χώμα...και εσείς γεροί για να την θυμάστε..
Πολύ με συγκίνησε η ανάρτηση σου αυτή.
Μέσα στο κείμενο σου, είδα την μάνα μου,την πεθερά μου και...τον εαυτό μου..
Αιώνιες και υπέροχες μάνες !!!
Με την συγκίνηση όμως, ξέχασα να σου πω συγχαρητήρια για την ωραία κατασκευή σου.
Φιλιά

ξωτικό είπε...

Aφήνω το κεράκι μου και .....δεν μπορώ να μην σκεφτώ πόση πληρότητα θα νοιώθει αν απο κάπου βλέπει..
παίρνω όσα με πλημύρισαν και φεύγω νυχοπατώντας.
(καταπληκτική ιδέα το αποτύπωμα!!!)

AMANTA είπε...

Θυμήθηκα τη γιαγιά μου που μας έφτιαξε την προίκα μας στα 100 της χρόνια. Πιο νέα έπλεκε φανέλες, κάλτσες, μπλούζες, για όλους. Αλλά μετά τα 90 της, αγοράζαμε απ όλα αυτά, και τότε ήρθε η ώρα να μας φτιάξει δαντέλες ακόμα και με κλωστή Νο100, και ολόκληρες κουβέρτες. Βέβαια και η μαμά μου και η πεθερά μου, άφησαν τα εργόχειρά τους, για μένα και για τα εγγόνια τους. Αλλά της γιαγιάς μας τα έργα έχουν άλλη βαρύτητα!

AMANTA είπε...

Εγώ αλλιώς αξιοποίησα τα δείγματα που έχω απ την πεθερά μου. Λες να κάνω ανάρτηση;
Πες μας πως αποτύπωσες την δαντελα στο ασήμι.

AMANTA είπε...

Την μαμά μας, όταν την χάνουμε, φεύγει το έδαφος κατω απ τα πόδια μας. Είμαστε ξεκάρφωτοι, φεύγει το στήριγμά μας, και ας είναι γρυούλα πια, και ας κοντεύουμε και εμείς στην τρίτη ηλικία... Οι ευθύνες πέφτουν πιο βαριά στους ώμους μας. Θα τις αισθανόμαστε πάντα δίπλα μας. Τα λόγια τους και τα έργα τους, οδηγός μας.

Thalassenia είπε...

Προς όλους.

Δεν ήθελα να σχολιάσω γιατί είναι ένα θέμα που πονάει πάντα και ας έχουν περάσει εικοσιένα χρόνια που έφυγε.
Η ΑΜΑΝΤΑ με κάνει να πω τούτο:
Μία σκέψη έκανα όταν έφυγε και τα λέει όλα.
Χάνεται ο άνθρωπος που διατηρεί εκείνη την μοναδική αγάπη για σένα.
Κανείς άλλος δεν μπορεί να σε αγαπήσει έτσι βαθειά και άδολα.

Σας ευχαριστώ.

Thalassenia είπε...

ΑΜΑΝΤΑ

Περιμένω να δω τα έργα που κληρονόμησες από τα χέρια τους και να μου πεις πώς τα αξιοποίησες.

Το ασήμι αφού του έδωσα το μέγεθος που ήθελα το πύρωσα για να μαλακώσει, όπως και το αντίστοιχο κομμάτι μπρούτζου.
Έβαλα την δαντέλα ανάμεσά τους και τα πέρασα στον κύλινδρο.
Καθώς ήταν μαλακά τα μέταλλα αποτυπώθηκε το σχέδιο επάνω τους.
Έδωσα το σχήμα με δερμάτινο σφυρί για να μην σημαδευτεί και κόλλησα την περόνη στο πίσω μέρος.
Αν σε ενδιαφέρει να σου πω περισσότερα σε email.

Καλό βράδυ.
Σε φιλώ.

Frezia είπε...

Θαλασσένια,μόλις τώρα σε ανακάληψα,
δηλαδή,μέχρι τώρα σχολίαζα στην
άλλη ανάρτηση με τις φωτογραφίες.
Στα όμορφα τοπία.
Αυτά που είδα εδώ με κατέπληξαν.
Θα σε επισκέπτομαι συχνά, αν με θέλεις φυσικά.
Να είσαι καλά.

nikiplos είπε...

Κι όμως είναι εκεί... πάντα... να σε τσιμπάει στην καρδιά με μια γλυκιά θλίψη, που δεν μπόρεσες να της πεις πόσο την αγαπάς, που δεν μπόρεσες να της πείς τόσα και τόσα πράγματα...

που δεν είδες παρα μόνο για αυτήν, να δει μέσα απο τα δικά σου μάτια...

πόσα και πόσα δεν θα ήθελες να μοιραστείς μαζί της... ταξίδια που ανέβαλες, τη διαδρομή που δεν έστριψες στο φανάρι και σε έπιανε ένα σφίξιμο στην καρδιά που την σκεφτόσουν μόνη στον καναπέ με το ημίφως της τηλεόρασης...

και άλλα τόσα...

φιλιά...

Thalassenia είπε...

Frezia

Κι εγώ τώρα σε είδα εδώ, στις "διαδρομές" είσαι πιστή:)) σε βλέπω.

Κάθε καλός ευπρόσδεκτος.

Thalassenia είπε...

nikiplos

Με δάκρυ που εύκολα κυλάει όταν μιλάω για εκείνη, θα σου πω ότι τουλάχιστον ήξερε πόσο την αγαπούσαμε.
Δεν ξέρω για ποιον περισσότερο θα ήθελα να είναι εδώ.
Για εμάς και την χαρά που θα μας έδινε ή για εκείνη και τις χαρές που θα έπαιρνε από εμάς...
Σκέφτομαι με συγκίνηση, ένα αλλιώτικο μνημόσυνο ήταν αυτό εφέτος.
Με συγκίνησες nikiple.

ΦΛΩΡΑ είπε...

Θαλασσένια μου, υπέροχη ιδέα, και κυρίως θα έχεις στολίδι πάνω σου ένα κομματάκι της που όταν σε ρωτάνε θα βρίσκεις ευκαιρία να εξηγείς ποιά ήταν η αιτία να δημιουργήσεις το κόσμημά σου. Να θυμάσαι πάντα ότι αγάπησες και να βρίσκεις πάντα τρόπους να τα ζωντανεύεις.
Φλώρα